Δέσιμο. Πόσες φορές έχουμε ακούσει την έκφραση «είναι για δέσιμο». Και πόσες άλλες δεν έχουμε πει εμείς οι ίδιοι ότι με κάποιον ή κάτι έχουμε «δεθεί». Άλλο δέσιμο το ένα, θα μου πείτε, άλλο το άλλο… Λοιπόν, όχι, δεν είναι απαραίτητα τόσο άσχετα μεταξύ τους πάντα… Και δεν είναι προνόμιο μόνο των ανθρώπων το δέσιμο. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Η πλειοψηφία των ανθρώπων έχει την τάση να δένεται με άλλους ανθρώπους – κυρίως και συνήθως – αλλά και με ζώα, φυτά, πράγματα, ιδέες… Ως γνωστά και καθολικά παραδείγματα ανά την υφήλιο θα μπορούσαμε να αναφέρουμε μερικά… δεσίματα, όπως αυτό της μάνας και του παιδιού. Των εραστών. Των αδελφών. Των επιστήθιων φίλων. Των ανθρώπων με σκυλιά, γατιά και λοιπά οικόσιτα – ως επί το πλείστον –  συμπαθή ζωντανά. Με μια μικρή γλαστρούλα στο περβάζι. Με το αμπέλι μας. Με κάποια ρούχα μας από την εφηβεία κι ας μην μας χωρούν πια. Μ’ ένα ζευγάρι παπούτσια κι ας έχουν φθαρεί. Με το πατρικό μας σπίτι. Με τον τόπο καταγωγής μας. Με το θρησκευτικό μας φρόνημα. Με την πολιτική μας ιδεολογία.

Τι είναι τελικά αυτό το «δέσιμο»; Είναι ο ψυχικός δεσμός εκείνος, που αναπτύσσεται συνήθως μεταξύ δύο όντων, το ένα κατά κανόνα έμβιο, χωρίς να είναι βέβαια αμφίδρομη η σχέση πάντα. Δεν είναι όμως, όπως ήδη αναφέραμε, προνόμιο μόνο των ανθρώπων το δέσιμο. Πολλά ζώα δένονται και μεταξύ τους και με εμάς. Πολλά φυτά έχει παρατηρηθεί να είναι ευαίσθητα σε δικές μας ψυχικές διακυμάνσεις, δείχνοντας μάλιστα και εμφανή προτίμηση σε αυτόν που τα φροντίζει, ειδικά αν τους μιλά.

Το κάθε είδος, λοιπόν, αυτού του πλανήτη, όσο μας είναι δυνατό να γνωρίζουμε, έχει την ικανότητα να συνάπτει τέτοιου είδους δεσμούς. Πολλοί και διαφορετικοί οι λόγοι. Κάποιοι θα έλεγαν πως είναι μια απαραίτητη αλληλεπίδραση μεταξύ ευφυών όντων, αναφερόμενοι στο ανώτερο είδος του πλανήτη – τον άνθρωπο, και πως είναι κομμάτι της εξελικτικής μας πορείας. Κι έτσι προκύπτουν η συναισθηματική νοημοσύνη και η ενσυναίσθηση. Η δημιουργία «ασφαλούς περιμέτρου» για τη διαβίωση και πολλές φορές και την ίδια την επιβίωσή μας, μέσω κοινωνικών δομών όπως αυτή της οικογένειας. Πολλοί λένε πως είναι η άμυνά μας ενάντια στο φόβο του αγνώστου, του θανάτου, της απεραντοσύνης του σύμπαντος, η προσπάθειά μας να νιώσουμε ότι κάπου ανήκουμε. Γιατί, ως γνωστόν, ούτε στον Παράδεισο δεν μπορέσαμε μόνοι μας… Προσωπικά, δεν αποκλείω άλλα είδη ούτε από το μερτικό τους στην ευφυία και σίγουρα ούτε από το μερίδιό τους στη συναισθηματική νοημοσύνη και την ενσυναίσθηση. Κι όπως το βλέπω, μάλλον και κατά τα λοιπά από το ίδιο πιάτο τρώμε…

Καλά, λοιπόν, τα δεσίματα, αρκεί να μην επιβάλλονται γιατί «με το στανιό πιες γάιδαρε αγιασμό», όπως λέει και η παροιμία, δεν γίνεται. Αρκεί να μην γίνονται, επίσης, εμμονικά – για τον ίδιο αλλά και άλλους λόγους. Διότι αν είσαι, όπως λέμε, «κολλημένος» με το οτιδήποτε, στερείς από τον εαυτό σου τον ορίζοντα. Πολλές φορές φοράς παρωπίδες κι άλλες τόσες εθελοτυφλείς. Κόβεις την εξέλιξη, έτσι απλά.

Βέβαια, έτσι απλά επίσης, κάποιοι άνθρωποι χάρις στις εμμονές τους και τα δικά τους δεσίματα μας χάρισαν τον ηλεκτρισμό, τα φάρμακα, τους δορυφόρους κι η λίστα των ανακαλύψεων και των εφευρέσεων είναι ατέλειωτη…

Οπότε, που καταλήγουμε; Μάλλον στο γνωστό, κατά δικό μας «Παν μέτρον άριστον». Και θα μου πείτε, ποιό είναι εδώ το μέτρο; Θα τολμήσω να πω πως ο μανδύας είναι το μέτρο. Αυτός ο λευκός, που δένουν τα μανικάκια στην πλάτη. Όσο είμαστε μακριά από το να μας τον φορέσουν, τόσο υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.