Η ήττα είναι το αποτέλεσμα μιας επιλογής, μια προσπάθεια που δεν ευδοκίμησε, μια κατάσταση μη επιθυμητή και η λέξη αυτή από μόνη της -και όχι οι παραπλήσιες ή οι συγγενικές- εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο μια καταστροφή, μια ανεπίστρεπτη πραγματικότητα. Η ήττα είναι συνδεδεμένη πολύ με τον πόλεμο, με το παιχνίδι, με τον αθλητισμό, το ποδόσφαιρο.
Για μένα η ήττα είναι η απομάκρυνση από τον βαθύτερου εαυτόν μου, από την απώλεια πίστης και συναισθημάτων, από την σκλήρυνση του σώματος και της ψυχής, από την απώλεια του φυσικού σώματος. Απώλεια υλική και ψυχική.
Δεν είχα βιώσει μέχρι πριν λίγες μέρες την ήττα ως κάτι που θα μπορούσε να με αφορά. Ότι, δηλαδή, θα βίωνα την ήττα.
Όταν ξαφνικά η απόφασή μου τελικά να αποδεχτώ την επέμβαση στο γόνατό μου, βίωσα αυτό που μόνο θεωρητικά είχα μέχρι πρότινος προσεγγίσει. Τις πρώτες μέρες ήταν πολύ έντονη αυτή η αίσθηση. Πως κάτι έχασα ανεπιστρεπτί. Πως ηττήθηκα αφού δεν μελέτησα τόσα χρόνια για να βρω έναν άλλο τρόπο να διορθώσω την φθορά που έφερε μαζί του το ατύχημα χρόνια πριν και που από τότε που συνέβη άλλαζε σιγά-σιγά υπόγεια την ποιότητα και τη δημιουργικότητα της ζωής μου.
«Μπλε φτερωτός νέος», Αλέκος Φασιανός.
Ναι, πράγματι.
Ίσως η Ιατρική έχει δώσει έμφαση στην χειρουργική επέμβαση και στην φαρμακευτική αγωγή ως μοναδικές λύσεις στα θέματα υγείας και πολύ λίγη σημασία -μάλιστα αποδοκιμάζει όλες τις εναλλακτικές έρευνες- στις δυνατότητες αυτο – ίασης που διαθέτει ο άνθρωπος. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση χρειάζεται μια τεράστια εγρήγορση και αυτοπειθαρχία του ανθρώπου για να φέρει στην επιφάνεια όλες τις δυνάμεις με τις οποίες έχει προικιστεί από την φύση, δυνάμεις που, από τον τρόπο ζωής του, έχει χάσει.
Πώς μπορώ να μιλήσω, λοιπόν, για κάτι τόσο σοβαρό, τόσο επικίνδυνο, θαυμαστό και συγχρόνως σκληρό. Το χειρουργείο, το άφημα του σώματος στα χέρια των άλλων, στις επιλογές τους, στις ικανότητές τους, στον ανθρωπισμό τους, στην αγάπη τους στην άλλη ύπαρξη, στον επαγγελματισμό τους.
Θα ήθελα πολύ να ήμουν απ’ έξω, από πάνω από την επέμβαση, πάνω από τα κεφάλια των ιατρών και να παρακολουθούσα την όλη διαδικασία. Αν μπορούσα, να αποχωριζόμουν από το σώμα μου και να είχα την εικόνα του εαυτού μου στα χέρια άλλων ανθρώπων, που επεμβαίνουν οριακά για το καλύτερο, για να διορθώσουν ή να του δώσουν ξανά τη ζωή.
Αν και δύσκολα και οδυνηρά, η εμπειρία της όλης απόφασης, διαδικασίας, εκτέλεσης, είναι τόσο σημαντική, τόσο μοναδική! Ένα άνοιγμα σε μια άλλη διάσταση ψυχοσωματικής προσωπικής πραγματικότητας. Νομίζω ότι δεν επιβάλλεις τις εμπειρίες, δεν τις σκηνοθετείς, αλλά όταν συμβαίνουν θα πρέπει σαν έτοιμος από καιρό [1] να δεχτείς τα αποτελέσματα. Στην επιστήμη ενώνονται όλες οι πτυχές, πλευρές, ονομάστε τις όπως αγαπάτε, οι δυνατότητες του ανθρώπου να επεμβαίνει στο περιβάλλον και στον ίδιο τον άνθρωπο. Τα όρια αυτής της επέμβασης θα πρέπει να υπάρχουν, όπως υπάρχουν όρια σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.
Βρίσκομαι σε μετεγχειρητικό στάδιο. Απολαμβάνω σε αυτήν την δύσκολη στιγμή την φροντίδα των δικών μου ανθρώπων και τα αποτελέσματα των επιλογών μου. Ευγνωμονώ τον γιατρό μου και την ιατρική μου ασφάλεια, χωρίς τους οποίους δεν θα μπορούσα να δοκιμάσω αυτήν την αλλαγή.
Πιστεύω πως οι επεμβάσεις είναι στο τέλος των επιλογών μας, ποτέ με ευκολία ή με επιπολαιότητα ή ως εύκολη λύση. Είναι αποφάσεις ζωής χωρίς επιστροφή.
04/06/22
[1] Από το ποίημα του Κ. Καβάφη, Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον.
Αφήστε το σχόλιο σας