Περίπου άνθρωποι

Κοίταξε…

Βούλιαξα για χρόνια σε μερική ανυπαρξία,

περιμένοντας να βάλουν οι άνθρωποι σε λόγια

όσα νόμιζαν δεδομένα.

Κουράστηκα να περιμένω.

Κι όταν θυμόμουν πώς είναι να σε αγαπούν,

με μια ανεπαίσθητη κίνηση του χεριού, σαν να καθαρίζω το βλέμμα

από τα μαλλιά που τα σκόρπισε ένα ξαφνικό ανέμισμα,

έλεγα στον εαυτό μου:

«Μην καλομάθεις,

όλοι,

περίπου άνθρωποι».

Περί αξιοσύνης

Τα μεγαλύτερα κενά μας,

οι πλάνες αγάπες,

όχι οι πλανεύτρες,

κι οι πλάνοι,

Ω! Αυτοί με τη μαύρη κουκούλα

και το αδέκαστο δάχτυλο!…

Θαρρείς και τα βασιλεία κατακτώνται,

χωρίς πρώτα να έχουν τα ίδια συναινέσει.

Μια ζωή παλεύουμε

και μόνο στιγμές  είμαστε άξιοι ν’ αγαπάμε.