Διανύω μια περίοδο χάριτος. Μια μικρή αναλαμπή πριν απ’ το τέλος.

Ευθεία ο δρόμος ή κατήφορος, ανάλογα τα πόδια σου πώς στέκουν.

Ακόμα διακρίνω πάνω μου νεότητα, μα μέσα μου πικρή η αλήθεια με βουλιάζει.

Κι όσο κι αν πεθυμώ σαν την φοράδα να καλπάσω ελεύθερη,

Να οργώσω απ’ την αρχή τη Γη απ’ άκρη σ’ άκρη,

Βαριά αλυσίδα τα χρόνια που ‘ρχονται, τα χρόνια που περνούν και δεν γυρνάνε.

Διανύω μια περίοδο χάριτος. Ακόμα βλέπω, περπατώ, ακόμα λαχταράω τη σάρκα.

Ακόμα ονειρεύομαι, γελώ, ακόμα εύχομαι.

Ώσπου το ντύμα του κορμιού μου να γεράσει ολότελα

Και μόνο ν’ αχνοφέγγει πια η ψυχή μέσα απ’ τα μάτια…