Όταν με βρίσκει το ξημέρωμα

άυπνο μέσα στα χαρτιά μου

αναρωτιέμαι γιατί

γιατί πολεμώ σαν άλλος Δον Κιχώτης

σε πύργους χάρτινους

μ’ εχθρούς τόσο μακρινούς

μα και τόσο κοντινούς

είναι στη φύση μου

ή μήπως είναι επίκτητο

δεν έχει όμως σημασία

στους δύσκολους αυτούς καιρούς

να πολεμάς πρέπει

αφού ήρθε η ώρα

ν’ αγωνιστούμε για τ’ αυτονόητα

γι’ αυτά που μάτωσαν οι πρόγονοί μας

κι ήρθε μαύρο σκοτάδι

τα σκέπασε

είναι η σειρά μας τώρα

κι εμείς να ματώσουμε

ν’ αφήσουμε παρακαταθήκη

στα παιδιά μας.