Και τι να έκανα; Να της έλεγα ψέματα; Να της έλεγα πως όλα είναι καλά; Πως δεν υπάρχουν άνθρωποι που πεινούν, που κρυώνουν; Να υποστήριζα πως η καραντίνα εφαρμόστηκε με ίσους όρους για όλους; Πως όλοι είχαν ένα σπίτι να επιστρέψουν; Πως θα ζούσα με τον εαυτό μου, αξιότιμε κύριε δικαστά; Πως θα κοιτούσα την κόρη μου στα μάτια χωρίς να ντρέπομαι; Όταν ανακοινώθηκε η καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας, έπρεπε να πω την αλήθεια – κι ας οδηγήθηκε στο να βγαίνει κρυφά να φροντίζει τους άστεγους συμπολίτες μας. Καλύτερα παράνομη σχεδία σωτηρίας, παρά αδιάφορη μα νομοταγής πολίτης. Είμαι περήφανος για εκείνη, ακούτε;
Ενημερωθείτε για τη λογοτεχνική μας δράση “Μένουμε σπίτι”.
Αφήστε το σχόλιο σας