«Ο χρόνος κλεισμένος σε ένα μπουκάλι», γράφει η Μαρία Πανούτσου

Και οι φιλίες έγιναν σύννεφο

που περπατά στον ουρανό,

μικρές σταλαματιές  της βροχής

και ευχές  για ένα αύριο,

τίποτα δεν μένει αχρωμάτιστο-

γλυπτό είναι στιβαρό,

που στηρίζει το χθες

 

 

κι οι κουκουβάγιες  νουθετούν

καθώς μαζί  στα μονοπάτια

κι οι νυχτερίδες

άλλαξαν σπίτι,  ευτυχώς,

όλα στη θέση τους-

 

 

καθώς ταΐζω

ένα πληγωμένο περιστέρι

σκέπτομαι

πως όλα είναι σωστά βαλμένα.

 

[Από  την συλλογή «τα πρωινά»,  της Μαρίας Πανούτσου]

 

 

Ο Νίκος ο Κουρουνιώτης υπήρξε φίλος μου. Τα χρόνια, από  το 1982 μέχρι το 2008 – τελευταία φορά που τον είδα.

Ζωγράφος, ποιητής,  διανοούμενος, εμψυχωτής,  αμφισβητίας,  περιθωριακός, άνθρωπος του κόσμου, καλλιτέχνης, κατασκευαστής κοσμημάτων. Αυτά τα φανερά. Τα μη φανερά, ένας καλός άνθρωπος,  άκακος, ελεύθερος, αυτόνομος,  με σεβασμό στους άλλους,  μοναχικός, μισάνθρωπος, φιλικός, πιότερο δάσκαλος. Ήμασταν πολύ  διαφορετικοί άνθρωποι. Υπήρξαμε ειλικρινείς φίλοι για λίγο,  παρ’ όλες τις διαφορές μας. Συμπορευτήκαμε, λοιπόν, για μικρό  χρονικό διάστημα και διακριτικά χαθήκαμε, όπως  γίνεται στη ζωή. Όμως  η τέχνη του,  ο τρόπος της ζωής του και η ίδια του η ζωή,  μου έδειξε ότι χρειάζεται να είσαι πολύ δυνατός  και υγιής στο πνεύμα και στο σώμα,  για να  είσαι αυτόνομος και ελεύθερος  άνθρωπος.

Ζωγραφικό έργο – Νίκος  Κουρουνιώτης

Από  τον Νίκο  έχει τυπωθεί  καλά στο  μυαλό μου  η φωνή του  και το χαμόγελό του και  η αίσθηση του απαραίτητου. Τίποτα  περιττό.

Όπως  όσοι  δεν  σύχναζαν σε  παρέες καλλιτεχνών και ισχυρών δεν έγιναν γνωστοί, έτσι και ο Νίκος Κουρουνιώτης επίσης. Νομίζω ότι αυτό δεν γίνεται επί τούτου. Γίνεται από μια εσωτάτη επιλογή, που συχνά δεν μπορείς να τη δικαιολογήσεις.

Αυτό  που έμαθα  από τον Νίκο επίσης  -γιατί κάθε σχέση είναι  ένα  σχολείο- ήταν η έλλειψη δικαιολογίας. Δε χρειάζεται  να δικαιολογούμε κάθε μας πράξη και επιλογή. Δεν ανήκει σε μένα αυτό ως στάση ζωής,  αλλά το εκτιμώ πολύ.

Χαίρομαι που έχω  ζωγραφική δική του και κομμάτια που ζωγράφισε για μένα. Δεν ξέρω  αν ζει,  το εύχομαι με όλη μου την καρδιά και να είναι καλά,  ούτε και εκείνος  ξέρει για μένα αν ζω ή αν πέθανα. Όμως  τι νόημα έχει αυτό. Δεν σημαίνει κάτι. Ο χρόνος μας έχει κλειστεί σε ένα μπουκάλι  και  επιπλέει σε κάποιο ωκεανό.

 

 

Επίλογος

 

Όσες φορές γύρισα προς το παρελθόν δεν  βρήκα αυτό που περίμενα,   καμιά σχέση με ό,τι  είχα στο μυαλό μου. Χρειάζεται πολλή ψυχική δύναμη αυτή η επιστροφή  αλλά είναι και ανώφελη τελικά  μετά τη μια ή τη δεύτερη φορά και μετατρέπεται, πιστεύω, σε κάτι  που μοιάζει με  μαζοχισμό και ψυχικό αυνανισμό,  εκτός αν κάνεις μελέτη – έρευνα  και στην περίπτωση αυτή   χρειάζεται αποστασιοποίηση, αυτοπειθαρχία, αντικειμενική ματιά, αφού  το αποτέλεσμα  θα είναι ένα έργο με θέμα το παρελθόν  και την επίδραση στη ζωή μας – κάτι πέρα από σένα. Το παρελθόν είναι τελικά  μια ιστορία που μπορείς να διηγηθείς αλλά δεν είσαι εσύ πια εκεί.

 

 

 Αύγουστος 2021

* Ζωγραφικό έργο

   Νίκος  Κουρουνιώτης

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη