Μικρόσωμος και διόλου ευθυτενής ήταν ο υποψήφιος γαμπρός. Εκείνη, ωραία και ευγενής. Ελευθερία, έφερε το όνομα τού Βενιζέλου. Ο πατέρας της, αν και πανσέληνος, πήρε το φανάρι για το συνοικέσιο. Βρέθηκε σε συγγενικό σπίτι τού υποψηφίου, μαζί με τον πατέρα και  τ΄ αδέρφια του. Στο σπιτικό υπήρχε γιορταστική ατμόσφαιρα που  τιμούσε  τον   οικοδεσπότη. Ανήμερα του Άι-Λια.

Όταν έδυσε η  σελήνη κι έμεινε μόνο ο αυγερινός,  ο συμπέθερος γύρισε πίσω πιστεύοντας  πως μπόρεσε να «σώσει»  κάποια τμήματα απ’ το βιος του, που λαίμαργα ορέγονταν  ο περί ου.   Είχε αποκτήσει  μεγάλη εξοικείωση με δικαιοπρακτικούς όρους  και λεπτομέρειες  κληρονομικού δικαίου:  μερίδια, αξίες, δουλείες διόδου, επικαρπίες.

Ο γαμπρός άρχισε να μπαινοβγαίνει στης νύφης, αλλά ούτε τα Χριστούγεννα  έφερε λίγο κρέας, ούτε και το Πάσχα  που πέρασε. Πριν  την  Ανάσταση  τής  παρέδωσε μια μικρή   κίτρινη   λαμπαδίτσα,  που  εκείνη  έδειχνε  βουρκωμένη  με  παράπονο  στις αδερφές της. Η φανέλα του, που φόραγε καθημερινά, γύρναγε μπρος-πίσω και  γινόταν σκολιανή. Εκείνη, στον ένα χρόνο που περάσανε αρραβωνιασμένοι, δεν έλαβε κανένα δώρο που θ’ αναδείκνυε την αλαβάστρινη  ομορφιά  της. Κι αν της αρέσανε τα λούσα, έπρεπε να το ξεχάσει.

Ενώ είχε κλείσει η συμφωνία, ο  πατέρας του δεν σταμάτησε να διεκδικεί και κάτι ακόμα για προίκα. Μόλις ωρίμασαν τα σύκα άρχισε να ζητάει τη μεγάλη συκιά για δική του, προκαλώντας οχλήσεις και αντιπάθεια στα πεθερικά του.

Η χαριστική βολή δόθηκε σε απογευματινό καφέ που του σερβίρισαν, φτιαγμένο απ’ τα χεράκια της. Λοιπόν… επί  του θέματος της συκιάς που ήθελε με νομή  και  κατοχή,  ενώ  ο  πεθερός  επέμενε να κρατήσει  την  επικαρπία  για όσο  ζει,  αναπτύχθηκε  έντονος  διάλογος  που  απέβη μοιραίος. Ο καφές  έμεινε αχνιστός ανέγγιχτος  και  ο   υποψήφιος  έφυγε   δυσαρεστημένος. Ήταν πια  θέμα τιμής για όλους. Τα συνοικέσιο λύθηκε.

Η  Ελευθερία  το  μόνο  που  αξίωσε  από  τους  γονείς της  ήταν ο υποψήφιος   να αντικατασταθεί.