«Ο πόνος δεν κατασκευάζεται», γράφει η Μαρία Πανούτσου

Καθώς  συμπλήρωνα το δεύτερο μέρος  του αφιερώματος στον Φίλιππο Βλάχο των εκδόσεων ΚΕΙΜΕΝΑ,  αποφάσισα να  γράψω  για τον πατέρα μου.

 Ίσως γιατί εχθές το βράδυ  με φόρτωσαν οι εφιάλτες.   Κρατούσα, λέει, ένα καροτσάκι με ένα μωρό που δεν το έβλεπα και το πήγαινα  προς το κέντρο.   Ήμουν, λέει, σε μια γειτονιά της Αθήνας  αλλά,  τι περίεργο,  ήταν οι δρόμοι όλοι  χαλασμένοι, λασπωμένοι και  βρώμικοι σαν να είχε προκύψει κάτι άσχημο στην πόλη. Αίσθηση οχετού παντού. Και  δεν μπορούσα να βρω  ένα καθαρό σημείο να περάσω το καροτσάκι με το μωρό. Ό,τι δρόμο και να εύρισκα, κατέληγε σε   αδιέξοδο.   Ξάφνου βρέθηκα ανάμεσα σε δυο βουνά και τότε ξύπνησα. Ποιανού ήταν αυτό το μωρό; Γιατί το είχα εγώ; Ποια ήμουν εγώ  στο όνειρο;  Γιατί σκεφτόμουν τόσο το μωρό, να μην δει και να μην αισθανθεί ό,τι βρίσκαμε στον δρόμο μας άσχημο;

Αλλά ας  ξαναγυρίσω  στην καθαρότητα της  πατρικής στοργής. Ας  ανασάνω για λίγο με την θύμησή του.

Card postal

Ο πατέρας μου,  αρεσκόταν  να ψωνίζει στα παζάρια. Του ήταν το αγαπημένο του στέκι.  Όχι ένα καθορισμένο σημείο, αλλά όλη η αγορά. Του άρεσε  να χάνεται μέσα στο πλήθος, να συναναστρέφεται κόσμο,  να αγγίζει με τα μάτια και με τα χέρια τα καλούδια, να γεύεται μυρωδιές και γεύσεις, να  ανταλλάσσει χαμόγελα,  να εφαρμόζει τις τακτικές του στο παζάρεμα, το έξοχο  γι’ αυτόν παιχνίδι.  Να μιλάει με τους εμπόρους και τους πραματευτές, να  επικοινωνεί σε γλώσσες άλλες. Ταξιδεμένος, ήξερε λίγο από όλες τις  γλώσσες αυτού  του κόσμου. Εξ άλλου μαθήτευσε και  καλά στην γλώσσα των ήχων -μια και ήταν μουσικός- και τη γλώσσα του σώματος, αφού ήταν εραστής. Οι άνδρες δεν είναι όλοι εραστές. Ο πατέρας μου ήταν. Με καταγωγή από τη μακρινή  Ισπανία, από τους μαυριδερούς πειρατές της Ιβηρικής χερσονήσου, με το σκουλαρίκι στο αριστερό αυτί ή στο δεξί, ανάλογα με τις προτιμήσεις των ίδιων των  ανδρών -δεν υπήρχε κανόνας-, με τα μαύρα μάτια σαν κάρβουνο, τα εβένινα πυκνά γυαλιστερά μαλλιά, το λιγνό τριχωτό κορμί και το διαμαντένιο  χαμόγελο.  Αυτός ήταν ο πατέρας μου. Αυστηρός,  διαλλακτικός,  γενναιόδωρος,  απόλυτος, ελεύθερος. Δεν  θα είχα περπατήσει ακόμη όταν  λάβαινα κάρτες  ασπρόμαυρες με ρομαντικά τοπία,  που με καλούσαν να τα επισκεφτώ  και εγώ, πρόσωπα εξπρεσιονιστικά, που με τάραζαν με  ποικίλα συναισθήματα και σκηνές από  θεατρικές και κινηματογραφικές  παραστάσεις. Όλος ο κόσμος σε χρώματα  σινεμασκόπ  ή  σε σκληρά μαυρόασπρα μικρά κάδρα που  ξεκινούσαν με ένα ‘Μαράκι’  (όπως με αποκαλούσε ακόμη και ως νέα γυναίκα)   «βρίσκομαι   εδώ»  και  συνέχιζε  η κάρτα, με σύντομες περιγραφές. Αυτές  οι κάρτες, με έσπρωξαν  να μάθω να γράφω και να διαβάζω πολύ γρήγορα για να μπορώ να ανταποκριθώ  στα μηνύματα του πατέρα μου. Καμάρωνα για τον φάκελο  που   με ‘προσφωνούσε’  Δεσποινίδα. Προς  την Δεσποινίδα  Μαρία… κ.τ.λ., κ.τ.λ..

Δεν  έγραψα  πολλές φορές  στον πατέρα  μου, μετρημένες – και είχε το παράπονο ότι  κρατούσε αποστάσεις  η δεσποινίδα του σε όλη μας την  κοινή ζωή. Ποτέ δεν του φανέρωσα πόσο τον αγαπούσα και πόσο τον θαύμαζα. Και πόσο του έμοιαζα. Αυτό  με κυνηγάει  σαν ένα χρέος και εκείνος με επισκέπτεται τις νύχτες  στα όνειρά μου και παίρνει,  σταλαγματιά  σταλαγματιά,   ό,τι του ανήκει  επιτέλους,  για να με ξαλαφρώσει.

O Πατέρας μου έφυγε μια Άνοιξη  και το γνώριζε, πριν προφτάσω να τον γνωρίσω καλύτερα. Πόσο  καλύτερα θα ήθελα να τον γνωρίσω.  Τι θα ήθελα να μάθω παραπάνω  για τη ζωή του, για την τέχνη του,  για τις αγάπες του.

Υπήρξε υπεύθυνος  και γενναιόδωρος άνθρωπος για την οικογένεια του,  τόσο που εγώ  δεν θα μπορέσω να τον φτάσω. Οφείλω πολλά στον πατέρα μου. Η αγάπη μου και η κατανόηση στους άνδρες της ζωής μου  και η στοργή  του, για αυτό είναι  χρέος στον  πατέρα μου,  στην στοργή και  τρυφερότητα  που πήρα από τον ίδιο. Άνδρας με  ελευθερία και  σοβαρότητα, ταλαντούχος και  απόβλητος, με έμαθε να αναγνωρίζω το άλλο φύλο ως  φίλο και όχι ως εχθρό.

Το μεγαλύτερο δώρο του,  η μουσική, που με αυτήν με μεγάλωσε από τις πρώτες ώρες της ζωής μου.

Ο πατέρας μου…

Με έμαθε να εμπιστεύομαι…

 

 

 

 

 

 

 

Να αφήνομαι…

 

 

 

 

 

Να χαίρομαι το άλλο φύλο…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


Φωτογραφίες από το αρχείο της Μαρίας Πανούτσου.


[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]

 

Ίσως σας αρέσει και

2 Σχόλια

  • Μαριάννα Γληνού
    13 Ιουνίου 2018 at 00:23

    Να τον θυμάσαι πάντα με εκτίμηση και αγάπη..

    • Μαρία Πανούτσου
      2 Ιανουαρίου 2021 at 21:08

      Μαριάννα Καλή Χρονιά. Στέλνω ευχές και την συμπάθειά μου στο πρόσωπό σου.

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη