Πάντοτε πίστευα πως ήμουν όμορφη. Όχι, δεν πιστεύω πως η ομορφιά είναι το μοναδικό χάρισμα που πρέπει να έχει μία γυναίκα, αλλά προσπαθώ να περιποιούμαι. Με φροντίζω όσο μπορώ, με αγαπώ.

Σπούδασα Νομική, με αυτή ασχολήθηκα ως επάγγελμα για λόγους χαράς και επιβίωσης. Κάθε Σάββατο συνήθιζα να βγαίνω έξω, να ντύνομαι όμορφα και να αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο από τη ρουτίνα της δουλειάς και των νομικών υποθέσεων.

Σε ένα πάρτι του δικηγορικού συλλόγου, γνωρίστηκα με τον σύντροφο της ζωής μου, το Στέφανο. Με αγάπησε πολύ, στεκόταν πάντοτε δίπλα μου και με εμψύχωνε.

Θεωρούσα πως πληρώ «όλο το πακέτο» για να με αγαπάει. Ήμουν ευκατάστατη, ήμουν μορφωμένη, έξυπνη και με μία τόσο ωραία εμφάνιση.

Μέχρι που μία ωραία μέρα, ένα όμορφο ξημέρωμα, ήρθα αντιμέτωπη με μία σκληρή αλήθεια.

Είχα καρκίνο του μαστού, έπρεπε να αφαιρέσω το ένα μου στήθος.

Προσγειώθηκα απότομα στην καινούργια πραγματικότητα. Διαπίστωνα πως εκείνη τη στιγμή που θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό, εκείνη είναι και η στιγμή που η ζωή μπορεί να σε διαψεύσει με τον χειρότερο τρόπο.

Έπρεπε να συνηθίζω στην ιδέα πως ένα κομμάτι σύμφυτο με τη γυναικεία μου υπόσταση και εμφάνιση, θα χαθεί. Έπρεπε να ξεκινήσω να αποδέχομαι τη σκληρή αλήθεια, ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και έκανα ιατρικές εξετάσεις διαφόρων ειδών ώστε να εκτιμήσει ο ειδικός μαστολόγος που προετοίμαζε το χειρουργείο μου, τη συνολική κατάσταση της υγείας μου.

Ταυτόχρονα, η δύσκολη αυτή στιγμή στη ζωή μου, με ανάγκασε να δω την αλήθεια για πολλές από τις σχέσεις της ζωής μου. Είδα ανθρώπους που στα ατελείωτα πάρτι και στις επαγγελματικές συναθροίσεις να τρέχουν να μου μιλήσουν, να απομακρύνονται από εμένα, να μη στέλνουν ένα μήνυμα. Γιατί μάλλον η δύσκολη στιγμή τους βρήκε απροετοίμαστους, ήθελαν μόνο τις γιορτινές στιγμές, αλλά όχι την πραγματική αγάπη που σου κρατάει το χέρι στα δύσκολα.

Με κοιτούσα στον καθρέφτη και ντρεπόμουν. Αισθανόμουν πως ο Στέφανος δε θα με αγαπάει πια, δε θα είμαι πλέον όμορφη στα μάτια του. Όλοι οι άνδρες κοιτάνε τα γυναικεία στήθη – η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί, απλώς γάλα βγάζουν και τίποτα άλλο. Αλλά το ανδρικό μυαλό τα ζυγίζει αλλιώς τα πράγματα, δεν τα βλέπει όπως εμείς.

Και όμως, ο Στέφανος μου στάθηκε. Με συνόδευε στο γιατρό, μου έφερνε λουλούδια και μου μιλούσε πάντοτε τρυφερά και γλυκά.

Ωστόσο, πίστευα πως δεν έχει δει ακόμα τη θεαματική αλλαγή που θα έφερνε η μαστεκτομή στο ένα μου στήθος. Εκεί δε θα το άντεχε, ήμουν σίγουρη.

Η επέμβαση έγινε, ξύπνησα από τη νάρκωση και ήμουν εξασθενημένη. Ψέλλιζα μόνο λίγα λόγια, δεν είχα ανακτήσει τελείως τις αισθήσεις μου και δεν αντιλαμβανόμουν πλήρως την πραγματικότητα.

Ο Στέφανος με φρόντιζε, δεν απομακρύνθηκε λεπτό από κοντά μου, μου έφερνε χυμούς και σαλάτες. Ο γιατρός που με εγχείρησε, μου είχε ορίσει ένα συγκεκριμένο τρόπο διατροφής, η οποία θα ενδυνάμωνε τον οργανισμό μου.

Με επισκέφτηκαν συνάδελφοι από τη δουλειά, ορισμένες φίλες, πάντοτε είναι όμορφο να βλέπεις πως σε μία δύσκολη στιγμή, άνθρωποι μένουν δίπλα σου και παραγκωνίζουν το αίσθημα του φόβου.

Ήρθε η στιγμή που θα έπαιρνα εξιτήριο, ο Στέφανος ήταν σε όλα δίπλα μου. Πίστευα πως θα με άφηνε μόλις με πήγαινε στο σπίτι, πως μέχρι τη στιγμή που ήμουνα στο νοσοκομείο, έμενε δίπλα μου από ανθρώπινο ενδιαφέρον. Πως δε με έβλεπε πια σα γυναίκα.

Φύγαμε από το νοσοκομείο, αφού συνομίλησε με το γιατρό μου, μέσα στο αυτοκίνητο δεν άντεξα και τον ρώτησα:

-Στέφανε με αγαπάς το ίδιο;

-Δε θα έπρεπε να με ρωτάς. Είμαι εδώ και αυτό το δηλώνει ξεκάθαρα.

-Με βλέπεις ακόμα σα γυναίκα όμως; Οι τομές δε σε πειράζουν;

-Θα το διαπιστώσεις το βράδυ…

Εκείνο το βράδυ, δεν είχα αισθανθεί ποτέ ξανά τόσο όμορφη γυναίκα. Εκείνο το βράδυ, έκανα τον ομορφότερο έρωτα της ζωής μου. Και αισθάνθηκα πιο όμορφη από ποτέ…

Υ.Γ.: Το διήγημα είναι προϊόν καθαρής σκέψης και μυθοπλασίας…