Το ζευγάρι που καθόταν στις θέσεις B και C φαινόταν συμπαθέστατο – και αρκετά  ηλικιωμένο, τόσο που ένιωσα τύψεις που έπρεπε να τους σηκώσω για να καθίσω στην Α. Η κυρία αρκετά νεότερη, θα κοντοζύγωνε τα 80, αλλά ο κύριος είχε καβατζάρει για τα καλά τα 90. Ευγενέστατοι και οι δυο παραμέρισαν για να περάσω στη θέση μου απαντώντας το ίδιο ευγενικά στα excuse me και τα thank you μου για να αποδειχτεί σε λίγο (όταν είδαν το βιβλίο που κρατούσα) ότι ήμασταν όλοι Έλληνες, οπότε και μου έπιασαν την κουβέντα – ο κύριος δηλαδή, που καθόταν στη μέση, δίπλα μου. Η κυρία ήταν πιο φειδωλή στα λόγια (χειρότερη από μένα) ενώ εκείνος λαλίστατος.

Και τι δεν μου είπε. Για την απόφασή του, την δεκαετία του ΄50, να δεχτεί την πρόταση της εταιρείας που εργαζόταν να πάει στην Ελβετία να δουλέψει. Για την κατά πολύ νεότερη συνάδελφο (και επί δεκαετίες πλέον σύζυγο) να τα παρατήσει όλα και να πάει μαζί του. Για τον μοναχογιό τους που γεννήθηκε, μεγάλωσε και, φυσικά, παρέμεινε εκεί όταν οι δυο τους, συνταξιούχοι πλέον εδώ και χρόνια, αποφάσισαν να επιστρέψουν στην ζεστή και λιόλουστη πατρίδα. Για την εγγόνα τους, ολόκληρη κοπέλα πια, που ήταν και η αιτία του τωρινού τους ταξιδιού – του τρίτου μέσα στη χρονιά – μιας κι έπαιρνε το πτυχίο της και πήγαιναν για την τελετή. Για ολόκληρη τη ζωή τους εν ολίγοις με άφθονες λεπτομέρειες!

Κάποια στιγμή η αεροσυνοδός μας σερβίρισε εκείνο το κουτάκι που ονομάζουν «γεύμα». Εκείνος αδέξιος να διαχειριστεί την κατάσταση στο στενόχωρο τραπεζάκι (είχε κι ένα ελαφρύ τρέμουλο στο χέρι) – η καλή του, συνηθισμένη προφανώς, ανέλαβε πρωτοβουλία κι όλα καλά. Στο «τι θα πιείτε;» με έζωσαν λιγάκι τα φίδια μιας και ο κύριος παρήγγειλε κόκκινο κρασί και, αδειάζοντας όλο το μπουκαλάκι στο πλαστικό ποτήρι, μου ευχήθηκε «εις υγείαν» ενώ εμένα τα μάτια μου ήταν καρφωμένα στο τρεμάμενο χέρι και στο ακόμη πιο τρεμάμενο ποτήρι, που τραμπάλιζε επικίνδυνα προς το μέρος μου. Ευτυχώς δεν επισυνέβη το μοιραίον (να λουστώ δηλαδή με το καμπερνέ) και χαλάρωσα – αφελώς, όπως αποδείχτηκε σε λίγο, γιατί ο καφές καραδοκούσε.

Ναι, φίλοι μου, ο καφές ο αεροπορικός! Φαίνεται πως αυτό το μαυροζούμι αποφάσισε να μου ανταποδώσει την αντιπάθεια που του έχω και μάλιστα έμπρακτα, δια χειρός του συνεπιβάτη μου, ο οποίος αποδέχτηκε την πρόταση της αεροσυνοδού, παρέλαβε ένα πλαστικό ποτήρι ξέχειλο ζεστό καφέ και στράφηκε προς το μέρος μου να με ρωτήσει αν ήθελα κι εγώ. Κάτι το ζεστό πλαστικό, κάτι το τρέμουλο στο χέρι, κάτι το ψιλοκούνημα του αεροπλάνου και βλέπω με τρόμο το ποτήρι να γέρνει και το περιεχόμενό του να κατευθύνεται ακάθεκτο προς το κάθισμά μου. Ίσα που πρόλαβα (αντανακλαστικά) κι ανασηκώθηκα, με αποτέλεσμα να με πάρουν ξώφαλτσα τα σκάγια (βράχηκε ελαφρώς το τζην μου αλλά κι αυτό το λίγο με τσουρούφλισε, τελικά έκαιγε ο άτιμος ο καφές) ενώ στο κάθισμά μου σχηματίστηκε μια λιμνούλα που άχνιζε.

Περιττό να σας πώ πόσα συγγνώμη μου ζήτησαν και οι δυο. Ο κύριος σε πλήρη σύγχιση και στενοχώρια, η κυρία ταραγμένη να ψάχνει στην τσάντα της  για χαρτομάντιλα, η αεροσυνοδός να μου δίνει ένα πάκο χαρτοπετσέτες (που έβαλα πάνω στην καφελίμνη για να την αποστραγγίσω) κι εγώ, μισοόρθια, να προσπαθώ να τους καθησυχάσω όλους λέγοντας πως δεν έγινε και τίποτε, ίσα ίσα που πιτσιλίστηκα και να μην αγχώνονται, συμβαίνουν αυτά. «Συμβαίνουν όταν δεν προσέχουμε», αγριοκοίταξε η κυρία τον άντρα της – ο οποίος, πιο ζεματισμένος από μένα, δεν ήξερε πού να ακουμπήσει τη ματιά του και δεν ξαναμίλησε για το υπόλοιπο της διαδρομής.

Όσο για μένα, μέχρι να προσγειωθούμε είχε στεγνώσει το παντελόνι – και, ως τζην, δεν του είχε αφήσει καμία «έγχρωμη» ένδειξη η περιπέτεια που είχε περάσει στον αέρα με τον (έτσι κι αλλιώς αραιό και λάιτ) καφέ!