Στην σχολή μας είχαμε καθηγητές τον Άγγελο Σιδεράτο, τον Βίκτωρα Παγουλάτο, τον Κωστή Κοκόροβιτς, την Κική Παπαπέτρου Μουρσελά, την Κάκια Παναγιώτου, τον Ντίνο Δημόπουλο, τον Νίκο Παπακωνσταντίνου, τον Νίκο Μπίνα.
Ανωτέρα Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου Αθηνών – Νίκος Μπίνας.
Βαλτετσίου 35, Εξάρχεια, Αθήνα, 1977-79.
Όλοι τους πολύ γνωστοί για το έργο τους και πολύ τιμώμενα πρόσωπα στη σχολή. Ο ιδρυτής και διευθυντής στην σχολής, δάσκαλός μας και ο ίδιος, ήταν ο διακριτικός, ο λιγότερο φανερός, ο πιο λιγομίλητος, ο πιο εσωτερικός, σχεδόν απαρατήρητος – αφού είχε όλη την ευθύνη της σχολής και την οργάνωσή της αλλά και την ευαισθησία να φωτίζει πιο πολύ τους καθηγητές που φιλοξενούσε στη σχολή του παρά τον εαυτόν του. Ίσως υποσυνείδητα μα και επιπόλαια, για όλους αυτούς τους λόγους, οι σπουδαστές τον αντιμετωπίζαμε με λιγότερο καλλιτεχνικό κριτήριο και περισσότερο ως «ο Διευθυντής της σχολής».
Τον θυμάμαι και στα μαθήματα που μας έδινε -στον τελευταίο χρόνο της σχολής δεν τον είχα καθόλου δάσκαλο- στις παρατηρήσεις ή συζητήσεις, προτροπές στο γραφείο του, ή συνήθως ανάμεσα στις τάξεις και τους διαδρόμους, να διευθετεί. Πάντα πολύ απασχολημένος.
Είχα πολύ καλή σχέση μαζί του και είχα αισθανθεί το πόσο αγαπούσε αυτό που έκανε, πόσο αγαπούσε το θέατρο και πόσο είχε μια συνέχεια σε ό,τι δημιουργούσε. Ήπιος και συνετός, με το μεγαλύτερο χάρισμα ως Διευθυντής της σχολής Θεάτρου να αφήνει απεριόριστη ελευθερία στους δασκάλους της σχολής. Αυτό και τώρα που το σκέπτομαι το βρίσκω εκπληκτικά σημαντικό. Δεν είναι έτσι όλοι οι διευθυντές σχολών.
Είχε μια σεμνότητα, επιφυλακτικότητα και ευαισθησία που ίσως και γι’ αυτά του τα χαρίσματα, δεν έγινε πολύ γνωστός στο χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Μέχρι το 1970 υπήρξε Διευθυντής και καθηγητής της Επαγγελματικής Δραματικής Σχολής του Σ.Η.Κ. Αθηνών (Σωματείο Ηθοποιών Κινηματογράφου) – προέκτασή της ήταν και η Ανωτέρα Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου Αθηνών Νίκος Μπίνας και που ήταν η σχολή που τελείωσα και πήρα το δίπλωμα της ηθοποιού. Την εποχή εκείνη δεν ήταν εύκολο να πάρεις το δίπλωμα, δεν αρκούσε να τελειώσεις τη σχολή, θα έπρεπε μετά να περάσεις από την επιτροπή και εκείνη θα σε έχρηζε επαγγελματία ηθοποιό.
[Νίκος Μπίνας, Αργιθέα Καρδίτσας, 1936 -2021. Ήταν Έλληνας ηθοποιός και δάσκαλος]
Ο Νίκος Μπίνας υπηρέτησε με αθωότητα και αφοσίωση τον χώρο του θεάτρου. Αν και μετά το τέλος της σχολής, όπως συνήθως συμβαίνει, δεν κράτησα επαφή με τη σχολή ή μαζί του, χαμένη μέσα στα δικά μου όνειρα και δράσεις, όταν ανέβασα την Νάστενκα το 1992, μια παράσταση βασισμένη στις Λευκές Νύχτες του Ντοστογιέφσκι, ο Νίκος ήρθε να με δει και, όπως έμαθα από κοινούς φίλους, έβλεπε όλες τις παραστάσεις που έδινα στην Αθήνα.
Θα ήθελα να τον γνώριζα καλύτερα ως άνθρωπο. Ένα κοινό σύμπτωμα στις ανθρώπινες σχέσεις είναι αυτό της αναβολής ή ακόμη χειρότερα, αυτό της μη σωστής εκτίμησης των ανθρώπων την κατάλληλη χρονική στιγμή. Και έτσι μένει πάντα κάτι ανολοκλήρωτο που πονάει.
Του οφείλω την εξαιρετική επιλογή των καθηγητών και την όλη θετική και δημιουργική ατμόσφαιρα της σχολής που διατηρούσε. Την γνωριμία μου με τον καλό άνθρωπο που υπήρξε και τα όμορφα ανέφελα και χωρίς ψεγάδι χρόνια μου στη σχολή του. Δεν ξεχνώ με τόσο εμπιστοσύνη με φρόντισε και με στήριξε και στις σπουδές μου αργότερα στο Λονδίνο, με επιστολές με τα καλύτερα λόγια για την φοίτησή μου στη σχολή του.
Τον μνημονεύω με πολύ τρυφερά αισθήματα και η μορφή του ζωντανή ακόμη – τον βλέπω πάντα ανήσυχο να προβάλει στην άκρη της πόρτας της αίθουσας πριν αρχίσει το μάθημα, να έρχεται και να επανελέγχει αν όλα ήσαν καλά.
Νίκο, μου επιτρέπεις να σε λέω απλά Νίκο τώρα πια, σε ευχαριστώ.
Αφήστε το σχόλιο σας