Τα τελευταία  χρόνια έφυγαν φίλοι  σε  σχετικά κοντινά χρονικά διαστήματα. Άνθρωποι που τους γνώρισα,  δούλεψα μαζί τους,  είχαμε  μακρόχρονη και δημιουργική σχέση και ξάφνου αυτή η βεβαιότητα, η μόνη βεβαιότητα  που έχουμε, αυτή της ζωής,  έρχεται αντιμέτωπη με την βεβαιότητα του  θανάτου.

Την βεβαιότητα του θανάτου την αφήνουμε για τους άλλους  και μάλιστα για όσους δεν γνωρίζουμε,  σαν να είμαστε δυο ειδών άνθρωποι, όσοι πεθαίνουν και οι αθάνατοι. Κάπως έτσι…

Έχεις φίλους και συνεργάτες που φεύγουν  και τα δάκρυα πια δεν θέλουν να βγουν, να απαλύνουν.  Κάτι βουβό  συμβαίνει. Μόνο μια αδιαφορία παράξενη απλώνεται, σαν κάποιος να με στρέφει ολόκληρη προς κάτι άλλο.

Ίσως είμαι κουρασμένη…  Τι  θα πει κουρασμένη… Ναι, κουρασμένη από   όσα  συμβαίνουν,  μας συμβαίνουν,  κουρασμένη από την ασέβεια σε ατομικό άλλα και συλλογικό επίπεδο,  κουρασμένη  από τον περιορισμό που θέτει η πολιτεία  προς εμάς,  αλλά κυρίως  από την ανωριμότητα του ανθρώπινου  είδους, είμαστε τελικά τόσο ατελείς…

Όμως η αναπόληση των ανθρώπων που χάθηκαν και για τους οποίους θα ήθελα να μιλήσω και θα μιλήσω, είναι βάλσαμο ψυχής. Αφήνω λίγο χρόνο  μόνο να κατακαθίσει η βουβή  λύπη. Θέλω να μνημονεύσω  σύντομα   τους:

Γιώργος Κώνστα

Μάγια Λυμπεροπούλου

Σοφία Μιχοπούλου

Θεόδωρος  Μπασιάκο

Αλέκο  Φασιανό

Δεν θα φύγουν για μένα, θα είναι πάντα κάπου  και θα τους αναζητήσω…

Επίλογος

Η απομόνωση  αυτά τα δυο χρόνια  είχε και ένα καλό. 

Πάντα  επιθυμούσα να δω τον χρόνο  να μην τρέχει, να είναι ίδιος, να φαίνεται πολύς, μακρύς, ατέρμονος  μέσα στην επανάληψή του.  Και  αυτό το βιώνω τα  τελευταία χρόνια. Και είναι αυτό που θέλω τελικά. 

Φεβρουάριος  2022