Σαν τα δυο μου μάτια…
Κλείνω αυτήν την μικρή ημερολογιακή ενότητα, με τους γιατρούς της ζωή μου, με έναν ακόμη γιατρό που ευτύχησα να έχω σε μια πολύ ευαίσθητη επέμβαση. Επέμβαση στα δυο μου μάτια.
Για τον οφθαλμίατρο Ευστράτιο Παροικάκη μόνο καλά λόγια έχω, μόνο θαυμασμό και σεβασμό τρέφω.
Πριν πολλά χρόνια ένας άλλος οφθαλμίατρος, που επισκεπτόμουν για να παρακολουθεί την μυωπία μου και την υγεία των ματιών μου, θέμα που είχα από την παιδική ηλικία, με έκανε να σκεφτώ πολύ πάνω στην συμπεριφορά και την στάση των γιατρών απέναντι στους ασθενείς τους.
Μου πρωτοπαρουσιάστηκε η μυωπία στην έκτη δημοτικού, στο σχολείο στην Κύπρο που βρισκόμουν εκείνη την εποχή, στην όμορφη και μοναδική Αμμόχωστο.
Ο γιατρός που πήγαινα αργότερα, γύρω στα τριάντα μου χρόνια λοιπόν, καλός γιατρός, έτσι έλεγαν όλοι και εγώ το έλεγα -δεν θα αναφέρω το όνομά του- μου είχε πει σε μια επίσκεψη χρόνια πολλά, πολλά πριν, ότι θα έπρεπε να κάνω επέμβαση γιατί εκτός από την μυωπία είχα καταρράκτη νεανικό, που πολύ σύντομα θα με εμπόδιζε να δω. Τον ρώτησα πότε πρέπει να γίνει αυτό και μου απάντησε ότι θα έπρεπε να γίνει πολύ σύντομα. Όταν του απάντησα πως δεν θα την κάνω την επέμβαση αυτή προς το παρόν, μου είπε με μια επιθετικότητα ανεξήγητη πως θέλω ή δεν θέλω θα την κάνω.
Ήταν η πρώτη φορά που μάθαινα πως είχα νεανικό παθολογικό καταρράκτη και ταράχτηκα. Από μικρή με παίδευαν τα ματάκια μου. Αλλά και καταρράκτη από τα τριάντα μου χρόνια δεν το περίμενα!!! Νόμιζα πως μόνο οι ηλικιωμένοι έχουν καταρράκτη.
Από τότε επισκέφτηκα πολλούς οφθαλμίατρους, όλοι πολύ υπομονετικοί και καλοί επιστήμονες, μου επιβεβαίωσαν την ύπαρξη καταρράκτη αλλά μου έκαναν γνωστό επίσης ότι η ωρίμανσή του και η επέμβαση θα αργήσει να γίνει και κανείς δεν ξέρει τον χρόνο που θα χρειαστεί και αυτό είναι κάτι που θα με απασχολήσει πολύ αργότερα.
Κάποια στιγμή, ρωτώντας φτάνεις στην Πόλη, έτσι κι εγώ ρωτούσα για καλούς οφθαλμίατρους και ένα συγγενικό μου πρόσωπο με πολύ σοβαρό πρόβλημα στα μάτια του, μου μίλησε για τον Ευστράτιο Παροικάκη[1]. Τον επισκέφτηκα και αμέσως κατάλαβα πως σε εκείνον θα εμπιστευόμουν τα ματάκια μου.
Όταν τον ρώτησα πότε θα γίνει η επέμβαση μου, μου απάντησε πολύ χαλαρά και ήσυχα «Έχουμε καιρό, όταν εσύ θα είσαι έτοιμη». Και πέρασαν αρκετά χρόνια και κάθε οκτώ μήνες τον επισκεπτόμουν, πάντα χαλαρός, με το χιούμορ του, την φροντίδα του και την άνεση χρόνου που μου έδινε.
Όταν πλησίαζε η ώρα, μου θύμιζε λέγοντας πως… όταν είσαι έτοιμη μπορούμε να προχωρήσουμε. Πράγματι, εγώ η ίδια όταν ήμουν έτοιμη, δηλαδή όταν ο καταρράκτης μου ήταν πανέτοιμος, είπα στον γιατρό μου πως έφτασε ο καιρός.
Με χαρά πήγαινα στον γιατρό και με χαρά πήγα και την ημέρα της επέμβασης. Στη διάρκεια της επέμβασης τα άκουγα όλα και τα παρακολουθούσα. Δεν ήμουν σε νάρκωση. Μου έκανε εντύπωση η εμπιστοσύνη και η άνεση που ένοιωθα. Ήταν μια εκπληκτική εμπειρία. Να αισθάνεσαι την επέμβαση στα μάτια σου… Δεν θα πω πιο πολλά… Θυμάμαι πάντα αυτήν την επέμβαση με χαμόγελο και την έχω εξισώσει με την Άνεση και την Εμπιστοσύνη.
Σπουδαίος γιατρός ο γιατρός Ευστράτιος Παροικάκης, κυρίως για την όλη του σχέση με τον ασθενή. Με την υπεροχή της γνώσης και της σιγουριάς που μεταδίδει στον ασθενή, την κατανόηση της ψυχολογίας του ασθενή και την κατάλληλη κάθε φορά συμπεριφορά προς αυτόν.
Πώς κάτι επικίνδυνο, ευάλωτο, ευαίσθητο, αιχμηρό, επίπονο, όπως μια επέμβαση στα μάτια, μετατρέπεται σε χαρά και γίνεται μια νέα αρχή.
Τον ευχαριστώ, όπως και όλους τους γιατρούς της ζωής μου, που με έμαθαν με τη στάση τους, να ξεχωρίζω τον καλό γιατρό και να προστατεύομαι.
Επειδή η ζωή δεν είναι μόνο χαρά και υγεία.
Αθήνα 2022
Αφήστε το σχόλιο σας