Γιατί; – Η αγαπημένη έκφραση και φυσικά ερώτηση των απανταχού πιτσιρικάδων και δεσποσυνών ανά την υφήλιο.

Μέχρι την ηλικία των πέντε με επαναλήψεις σε βαθμό κακουργήματος!

Κι από κει και μετά η επανάληψη της αναζήτησης φθίνει αναλόγως του καθενός το δεδομένο ή μη υπόβαθρο.

Ερώτηση που εκφράζεται είτε λεκτικά, είτε βουβά με απλή ένδειξη την απορία ζωγραφισμένη στα διάπλατα ανοιγμένα παιδικά ματάκια ή με τις κάθε είδους σκανταλιές, που αποσκοπούν στη μάθηση και τη γνώση.

Ερώτηση που μερικές φορές δεν εκφράζεται καθόλου για διάφορους λόγους, πέρα από αυτούς που «ελέγχουν» τα ίδια τα παιδιά, και που μπορεί να οδηγήσει σε άλλα «δύσκολα» ή «εύκολα» μονοπάτια τις τρυφερές ψυχούλες και τα αγίνωτα ακόμα μυαλουδάκια.

Κι εδώ έρχεται το βιβλίο. Κι ο γονιός. Ο γονιός που νιώθει το βάρος της ευθύνης του απέναντι στο παιδί που έφερε στον κόσμο. Ο γονιός που θέλει (μπορεί – δεν μπορεί, γνωρίζει – δεν γνωρίζει), να δώσει στο παιδί του τα εργαλεία που θα του εξασφαλίσουν μια καλή ζωή.

Και το καλύτερο εργαλείο όλων, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι η γνώση.  Και η γνώση αποκτάται με διάφορους τρόπους, ένας εκ των οποίων το διάβασμα. Εργαλείο που δημιουργεί –συνήθως– σκεπτόμενα άτομα, η αγάπη προς το οποίο αποκτάται –κι αυτό συνήθως– άπαξ δια παντός.

Είμαστε από τους τυχερούς λαούς που απολαμβάνουμε το προνόμιο να μπορούμε να διαβάσουμε παραμύθια στα παιδιά μας. Και να τα μάθουμε έτσι να αγαπούν το διάβασμα. Και κατά συνέπεια να δημιουργούν εικόνες, να φαντάζονται, να ονειρεύονται, να ρωτούν, να επιδιώκουν, να παραδειγματίζονται, να αποκτούν κριτήριο, να αισθάνονται, να μαθαίνουν.

Συνήθως αντιμετωπίζουμε τα μικρά παιδιά ως ειδική κατηγορία υποδεέστερων όντων της ράτσας μας. Και ως τέτοια τα αντιμετωπίζουμε, μιλώντας τους λίγο ή χρησιμοποιώντας υπεραπλουστευμένες εκφράσεις, προσφέροντάς τους λίγα ή ελάχιστα ερεθίσματα για την ανάπτυξη των δεξιοτήτων τους. Θεωρούμε ότι τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν όσα εμείς. Εν μέρει σωστή η παραδοχή. Όμως, αν εμείς δεν τους δώσουμε τροφή για σκέψη, τους στερούμε την πιθανότητα της ανάπτυξης, με την ευρεία έννοια της λέξης.

Ας μην σταματάμε μόνο στην Κοκκινοσκουφίτσα και τον Πινόκιο. Ας μην φοβόμαστε τα πιο «περίπλοκα» αναγνώσματα, πάντα στα όρια ενός διδακτικού κειμένου παιδικής λογοτεχνίας, που συνάδει με την ηλικία τους, χωρίς να τα καλουπώνει και να τα περιορίζει.

Οι δυνατότητες του ανθρώπινου νου είναι απεριόριστες. Τολμήστε, προσπαθήστε, τα πιτσιρίκια σας μπορεί να σας εκπλήξουν με την ανταπόκρισή τους!