Νύχτα ο Χρόνος

Η στιγμή αόρατη

Ασώματη η μνήμη

αποδεσμεύει το νου

την ψυχή ελευθερώνει

Ο δρόμος περιμένει

τους διαβάτες με τα όνειρά τους

Τον περπάτησαν άγιοι και σοφοί

Αφουγκράσου τ’ αχνάρια

ψηλαφώντας τα σημάδια

στις σκιές και στον αέρα

Στην οδό των Ασωμάτων

διαχέεται το Άξιον

την πλάνη διαπερνά

διασπά και διαμελίζει

Στην ίδια γραμμή

η πέτρα, ο πηλός, το Φως

Συντάσσονται

Συνομιλούν

Η ένωσή τους

του Αιώνος ζητούμενο

την αλήθεια τίκτει

Εξακτινίζεται

Αστέρι εξάκλωνο

Η νύχτα μέρα γίνεται

εις το διηνεκές

Στάλες φωτεινές

περιστρέφονται

σπειροειδώς

Η καρδιά δακρύζει

ψιθυρίζοντας την Αγάπη

Η μέρα ξεθάλλει

Η Κτίσις χαίρει

Φως ανέσπερο