ΞΕΝΙΟΣ ΔΙΑΣ

Συχνά

έρχεται στον ύπνο μου

ο Θεοχάρης από τη Δρούσια

και αφήνει μπροστά στην πόρτα μου

μια μπουκάλα ελαιόλαδο από το καλό.

Μια μπουκάλα υγρού χρυσού

ως αντίδωρο σ’ εμένα

για τις  νύχτες που τον φιλοξένησε  ο πατέρας μου

στο σπίτι μας στη Χλώρακα.

Στ’ αντίκρισμά του

ανοίγουν διάπλατα οι πόρτες της μνήμης

και βλέπω τον Θεοχάρη

να κατεβαίνει  από τους ελαιώνες τ’ ουρανού

μ’ ένα τενεκέ γεμάτο ελαιόλαδο από το καλό

να μπαίνει

σ’ ένα από τα καφενεία της πλατείας του χωριού

και μπουκάλα μπουκάλα να το ξεπουλά.

Να και ο πατέρας μου

που σαν άλλος Ξένιος Δίας

εκείνη την ώρα τον πλησιάζει και τον προσκαλεί

αν δεν έχει κάπου να μείνει

να διανυχτερεύσει  στο σπίτι μας.

Τότε

η γαλάζια θάλασσα των ματιών  του Θεοχάρη

φωτίζεται

και το ηλιοκαμένο πρόσωπο του

λάμπει σαν ολόγιομο φεγγάρι

σε ξάστερο ουρανό.

Μετά

στο μικρό μας σπίτι με την ευρύχωρη ψυχή

όλοι γύρω στο τραπέζι για το δείπνο

με τον φιλοξενούμενο μας στο κέντρο

και τα λόγια να γίνονται

ζεστό ψωμί σταρένιο που μοσχοβολά

το κρασί γλυκό τραγούδι

να ξεχύνεται στη γειτονιά.

Χλώρακα μου,

ίσως να μην το πιστέψεις ή να με πεις υπερβολικό

αλλά μια μπουκάλα ελαιόλαδο από το καλό

συχνά μπροστά στην πόρτα μου

είναι βάλσαμο ψυχής

και δυναμωτικό της μνήμης

όταν χάνομαι

ανάμεσα στο πλήθος των πολυκατοικιών

και των ανθρώπων.

Η ΠΟΙΗΣΗ ΒΟΜΒΑΡΔΙΖΕΤΑΙ

Η Ποίηση βομβαρδίζεται

και φεύγω

μόνο με τους στίχους που φορώ

όλοι με κοιτούν παράξενα

που κάθομαι και γράφω

μέσα σε τούτο όλο τον χαμό

μα θέλω να σου γράψω

το ποίημα αυτό

έστω κι αν γνωρίζω

πως μπορεί

ποτέ να μην το λάβεις

το γράφω και θα το φυλάξω

με την ελπίδα πως κάποτε

ακούσεις πως επέστρεψα

και περάσεις να με δεις

να σου το δώσω

αλλιώς

ας πνιγεί κι αυτό μαζί μου

στο νερό της λησμονιάς

ως μη ληφθέν και μη αναγνωσθέν.                   

[Νίκος Πενταράς]