«Ντόμινο», ένα διήγημα της Βασιλικής Δραγούνη για τη λογοτεχνική δράση «Λόγω Γραφής – Ιαπωνική Βεντάλια»

Η Alisa φορούσε σήμερα τη γκρι φούστα της -το χρώμα το ανεπεξέργαστου πένθους, όπως έλεγε ένας καθηγητής της στη Σχολή Καλών Τεχνών- μία σκούρα μωβ μπλούζα και μαύρα ψηλά τακούνια. Το μακιγιάζ της είχε καλύψει με επιτυχία τα ίχνη της αϋπνίας και τα καστανά μαλλιά της ήταν χτενισμένα σε ένα αυστηρό καρέ. Αφού κοίταξε τον καθρέφτη για μια τελευταία φορά, κάλεσε έναν αριθμό.

“Καλημέρα, είσαι ακόμα εκεί;” ρώτησε τον άντρα στο τηλέφωνο.

“Ναι, εσύ;”

“Θα ‘μαι εκεί σε κανένα μισάωρο. Πρέπει να μιλήσουμε οπωσδήποτε.”

“Ok, θα περιμένω.”

“Θα τα πούμε εκεί”, είπε η γυναίκα και έκλεισε το τηλέφωνο. Εκείνη και ο δικηγόρος της έπρεπε σίγουρα να μιλήσουν…

Οι αντιφατικές αναμνήσεις της Alisa χρειάζονταν σίγουρα μια αναδιοργάνωση. Έπρεπε να καταθέσει, προκειμένου να εξασφαλίσει τα περιοριστικά μέτρα που χρειαζόταν για να προχωρήσει επιτέλους με τη ζωή της. Και να αποχωρήσει από έναν γάμο που πήγε πολύ στραβά.

Ο δικαστής βέβαια θα της έκανε ερωτήσεις. Και εκείνη θα έπρεπε να απαντήσει. Από πού θα ‘πρεπε να ξεκινήσει όμως; Από την πρώτη στιγμή που είδε τον Keanu και ένιωσε αυτό που λένε “έρωτας με την πρώτη ματιά;” Από εκείνο το ψυχρό φθινοπωρινό απόγευμα στο πάρκο όπου της ζήτησε να τον παντρευτεί; Ή από τον μήνα του μέλιτος στην πατρίδα της μητέρας του, τη μακρινή Ιαπωνία;

Πήγαν στην Ιαπωνία την εποχή Sakura, των Ανθισμένων Κερασιών. Καθημερινά επισκέπτονταν τα hanami spots, τους περίφημους ιαπωνικούς κήπους με τις πανέμορφες γεφυρούλες, περιτριγυρισμένες από κερασιές και pavillions, όπου οι ντόπιοι γιόρταζαν την έλευση της εποχής με φαγητό και sake. Ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για εκείνη. Πουθενά αλλού δεν ένιωσε ότι μπορεί να μείνει για πάντα, παρά μόνο σε αυτήν την απομακρυσμένη άκρη της Ανατολής, όπου οι Samurai και οι Geishas “παντρεύονται” με τα Αnime Μagna και οι κήποι Zen με τα bullet trains.

Κάθε πρωί αναχωρούσαν από το Sendai με το shinkansen, το φουτουριστικό τρένο-βολίδα, με προορισμό πόλεις γεμάτες ποίηση και πάθος. Κάθε βράδυ, η Alisa έβρισκε κάτω από το μαξιλάρι της ένα πεντάστιχο ιαπωνικό ποίημα τάνκα, γραμμένο για εκείνη από τον Keanu πάνω σε χαρτί origami, καλλιγραφημένο με ειδικό μελάνι sumi. Όλες εκείνες τις αναμνήσεις τις ανακαλούσε με χαρά. Ωστόσο ένα περιστατικό που συνέβη την τελευταία μέρα της διαμονής τους εκεί, χαράχτηκε στη μνήμη της. “Γιατί πάντα κάποιος άγνωστος να μας πλησιάζει κατόπιν εορτής, για να μας πει πως ξέρει, ότι έβλεπε το κακό να συμβαίνει και να πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα…” σκέφτηκε.

Βρισκόταν μαζί με τις αποσκευές της στον κεντρικό σταθμό του Sendai. Θα συναντούσε το σύζυγό της στο Τόκυο. Μόλις είχε επιβιβαστεί στο shinkansen και ένιωσε να χαλαρώνει, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο πάνω από τον ήρεμο ωκεανό. Στην καθαρότητα πάνω από την κυκλοφορία στους δρόμους μπορούσε να δει τα κύματα να ανεβαίνουν. Κατάλαβε ότι ήταν η βροχή που έπεφτε στα παράθυρα και ο ορίζοντας που φαινόταν πραγματικά θολός, γεγονός που εξηγούσε γιατί είδε κύματα, η Alisa όμως ήταν πεπεισμένη ότι το ένστικτό της προσπαθούσε κάτι να της πει.

Όταν έφτασε στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Τόκυο, είδε έναν αχθοφόρο με ένα από αυτά τα κόκκινα καπέλα, που την χαιρέτησε από μακριά. “Πώς είναι ο σύζυγός σου;” τη ρώτησε. Αυτό της φάνηκε αρκετά περίεργο. Αναρωτήθηκε πώς αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να γνωρίζει τον σύζυγό της. “Είναι πολύ καλά, σας ευχαριστώ”, είπε στον αχθοφόρο. Στη συνέχεια, ο αχθοφόρος της είπε “Θα τον προσέχω”, έκανε μια μικρή υπόκλιση και εξαφανίστηκε μέσα στο πλήθος. Η Alisa έψαξε για τον παράξενο άνδρα, αλλά δεν κατάφερε να τον εντοπίσει. Ξαφνικά ένιωσε την ανάγκη να βγει από το σταθμό. Έτσι, χωρίς να την ενοχλεί που είχε ξεχάσει την ομπρέλα της, βγήκε έξω και βράχηκε στην καταιγίδα. Δεν είπε στον Keanu ούτε λέξη για το περιστατικό.

Με την επιστροφή τους στο Λονδίνο αφοσιώθηκαν και οι δύο στις καριέρες τους. Εκείνη ήταν σχεδιάστρια εσωτερικών χώρων, εκείνος ήταν δικηγόρος με σημαντικές υποθέσεις και πελάτες στο χαρτοφυλάκιό του, αν και ήταν μόνο τριάντα πέντε ετών.

Η Alisa δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία στα περιστασιακά σχόλιά του σχετικά με τη σπουδαιότητα της δουλειάς του -που ίσως και να σήμαιναν ότι θεωρούσε τη δική της κατώτερη- αλλά, όταν το κύμα του μήνα του μέλιτος υποχώρησε, αυτά τα σχόλια άρχισαν να γίνονται όλο και πιο συχνά. Όχι, δεν θιγόταν, ήταν ερωτευμένη μαζί του. Κι εκείνος την αγαπούσε, τουλάχιστον έτσι φαινόταν. Γι’ αυτό και εκείνη έκανε ό,τι μπορούσε για να φανεί αντάξιά του. Φαίνεται όμως πως τίποτα δεν ήταν αρκετό ούτε για τον σύζυγό της αλλά ούτε και για τον εργοδότη της. Ο τελευταίος την απέλυσε λίγο μετά την πρώτη επέτειο του γάμου της. Αυτό πυροδότησε ένα καταστροφικό ντόμινο, το οποίο η Alisa δεν μπορούσε να ονειρευτεί ούτε στους χειρότερους εφιάλτες της.

Περίμενε κάποιο είδος υποστήριξης από τον Keanu, εκείνος όμως αντέδρασε με σχετική αδιαφορία και άρχισε να απουσιάζει περισσότερο από το σπίτι. Η Alisa τον περίμενε κάθε βράδυ μόνη στον καναπέ, βλέποντας τηλεόραση ή ψάχνοντας για άλλη δουλειά. Τα πειράγματά του έγιναν ειρωνικά και αυτό έκανε την διάθεσή της χειρότερη. Μέρα με τη μέρα ερχόταν όλο και πιο κοντά στην κατάθλιψη.

Ώσπου, κάποια στιγμή, έλαβε ένα τηλεφώνημα. Μια εταιρεία θα την προσλάμβανε και μάλιστα με υψηλότερο μισθό. Η Alisa επέστρεψε στην ενεργό δράση και έγινε ξανά δημιουργική. Όμως το γεγονός αυτό, αντί να κάνει τον Keanu ευτυχισμένο, προκάλεσε τη ζήλια του. Άρχισε να γίνεται επιδεικτικά αγενής απέναντί της και έκανε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι του για να την επαναφέρει στην προηγούμενη, παρακμιακή κατάσταση. Η Alisa δεν μπορούσε πραγματικά να καταλάβει τι του είχε συμβεί. Πού ήταν ο άντρας που γνώριζε και αγαπούσε;

Πήρε την απάντησή της όταν τη χτύπησε για πρώτη φορά. Πέφτοντας στο πάτωμα, είδε ένα μικρόφωνο τοποθετημένο κάτω από το μπουντουάρ της. Ξέχασε τον πόνο στο μάγουλό της για λίγο και σηκώθηκε, σοκαρισμένη από την ανακάλυψη. Ο σύζυγός της την κοιτούσε, έκπληκτος που δεν έλεγε να το βάλει κάτω. Η Alisa ανέβηκε στο κρεβάτι και εντόπισε μια κάμερα στην πάνω δεξιά γωνία. Το στόμα της άνοιξε διάπλατα από το σοκ. Βρήκε και άλλες δύο κάμερες, στο σαλόνι και στην κουζίνα.

“Με παρακολουθούσες;” του φώναξε.

Εκείνος ξαφνιάστηκε.

“Μην μου ξαναφωνάξεις ποτέ!!!” την απείλησε. “Και ναι, το έκανα. Και τότε και τώρα” της είπε προκλητικά.

Τα χέρια της έτρεμαν άσχημα, ολόκληρος ο κόσμος της μόλις είχε καταρρεύσει. Δεν ήταν αγάπη αυτό που ένιωθε για εκείνη, ήταν μόνο μια περίεργη εμμονή. Θυμήθηκε το περιστατικό στο τρένο. Τώρα το ένστικτό της τής φώναζε να φύγει. Να τρέξει. Και αυτό έκανε. Αν και ο Keanu προσπάθησε να τη σταματήσει με τη βία, κατάφερε να πάρει μερικά απαραίτητα και να εξαφανιστεί.

Το διαζύγιο βγήκε μόλις έξι μήνες αργότερα. Αλλά προφανώς ο πρώην της δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι όλα είχαν τελειώσει. Έτσι συνέχισε να τηλεφωνεί στην “αγαπημένη του Ali”, να της στέλνει ποιήματα τάνκα στο γραμματοκιβώτιο, να χτυπά το κουδούνι του σπιτιού της, να την ενοχλεί με οποιονδήποτε τρόπο μπορούσε. Τότε ήταν που η Alisa αποφάσισε ότι όλο αυτό έπρεπε να το τελειώσει μια για πάντα.

***

Ο δικαστής την ευχαρίστησε και εκείνη επέστρεψε στη θέση της. Έριξε μια κλεφτή ματιά στον πρώην σύζυγό της. Δεν φαινόταν καλά. Ένα ατημέλητο μούσι κάλυπτε το κάποτε χαριτωμένο πρόσωπό του, το μέτωπό του είχε μερικές ρυτίδες και το δέρμα του ήταν κόκκινο, εμφανές σημάδι του ότι είχε αρχίσει να πίνει. Κούνησε το κεφάλι της απογοητευμένη. Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν έτσι;

Η Alisa κατάφερε να κερδίσει τα ασφαλιστικά μέτρα απαγόρευσης προσέγγισης. Ο πρώην σύζυγός της δεν θα μπορούσε να την πλησιάσει σε απόσταση μικρότερη των διακοσίων μέτρων από το σπίτι ή τη δουλειά της και δεν θα είχε κανένα δικαίωμα να την καλέσει στο τηλέφωνο ή να της στείλει μήνυμα, διαφορετικά θα συλλαμβανόταν άμεσα. Εκείνος απλώς κούνησε το κεφάλι του με θλίψη και μετά, όταν τελείωσε η δίκη, έφυγε δίνοντας της μια τελευταία ματιά. Μια ματιά που η Alisa δεν κατόρθωσε να αποκωδικοποιήσει.

Επιστρέφοντας στο σπίτι της, βρήκε μέσα στο γραμματοκιβώτιο ένα χαρτί origami, καλλιγραφημένο με ειδικό μελάνι sumi. Κατάλαβε αμέσως. Το άνοιξε και διάβασε:

Μόνο η σιωπή

μπορεί να απαντήσει

τα λάθη πολλά.

Φταίω που δεν άκουσα

το δίκιο στη φωνή σου.

Έκλεισε τα μάτια κρατώντας το τσαλακωμένο χαρτί μέσα στην κλειστή γροθιά της.


Μάθετε περισσότερα για τη λογοτεχνική μας δράση εδώ: «Λόγω Γραφής – Ιαπωνική Βεντάλια»

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη