Ένα παιδάκι μικρό, καχεκτικό, αυτό είμαι εγώ.

Με πόδια αδύναμα, φρικτά, σαν νάνος παραμορφωμένος, αυτό είμαι εγώ.

Πίσω μου τοίχος, θρόνος μπροστά μου, καρέκλα που πνίγει την αφεντιά μου.

Αυτό είμαι εγώ.

Έξω σαν γίγαντας γυρίζω, γιατί το μέσα δεν ορίζω.

Κρύβομαι απ’ όλους, μέσα σε ρόλους.

Γιορτή μεγάλη, στην παραζάλη, εκεί είμαι εγώ.

Κι αν τύχει να με συναντήσεις, μες τον καθρέφτη, να με αντικρίσεις,

μη φοβηθείς το δύσμορφο είδωλό μου να κοιτάξεις.

Είν’ το δικό μου; Είν’ το δικό σου; Ποιος θα το κρίνει;

Μονάχα αυτός που θα συγκρίνει ώστε να νιώσει νικητής.

μα αν το χέρι σου απλώσεις, αν με ακούσεις, εάν με νιώσεις

και τρυφερά μου ψιθυρίσεις, την κατανόησή σου απλόχερα χαρίσεις,

τότε εγώ καταλαγιάζω.

Να με αγαπάς βροντοφωνάζω, γιατί μικρός θα μεγαλώσω και τις φτερούγες μου θ’ απλώσω.

Αν μ’ αγαπάς να με στηρίζεις και στη ζωή μου ας τριγυρίζεις,

όχι για να με κρίνεις και μαζί μου να γελάς, μα μόνο – μόνο, τρυφερά να μ’ ακουμπάς.

Μέσα σε κλάματα και γέλια, μες της ψυχής σου τα κουρέλια,

νιώσε τον άνθρωπο που είσαι, δες τη δική σου τη μορφή,

γιατί ό,τι είμαι εγώ, είσαι κι εσύ.

[Στεφανία Ρουλάκη – Ας γνωριστούμε]