Μου λείπεις κι έχω βαφτεί στα χρώματα της λύπης.

Μου λείπεις.  Πήρες τα χρώματα μαζί σου. Τα άλλα. Εκείνα που ακούγονται και μυρίζονται κι αγκαλιάζονται. Εκείνα που πάλλουν ζωή γύρω σου, γύρω μου. Εκείνα που τυλίγουν την ψυχή μου σα σπάργανα ζεστά – κι ας μη σε αγκαλιάζω ποτέ… Κι ας μη σε φιλώ.

Μου φτάνει που γεμίζεις τις μνήμες μου με τη φωνή σου. Μου φτάνει η μυρωδιά σου, εκείνης της μίας φοράς, της κτήσης προκλητικής, της αιτιατής.

Μου φτάνει το χαμογέλιο σου το σπάνιο, με τέρπει ως τα βάθη μου τα σκοτεινά. Κι αναβλύζουν χρώματα απ’ τα σκοτάδια μου, απ’ τα σκοτάδια σου. Χαμογέλα μου!

Πόσες φορές μουτζούρωσα τα χρώματά σου με τα δάκρυά μου τα θολά… Γέμισαν τα χέρια μου μπλε… Κι έπειτα έπαψα. Έπαψα για δεν υπάρχει λύπη δίχως μπλε. Κι εγώ θα λυπηθώ ξανά για σένα. Για όσο κρατάει το πάντα. Ώσπου να ξεπλύνεις από πάνω μου τα χρώματα της λύπης, με φιλιά και βλέμματα του ερέβους και τα χέρια σου γυμνά και πεινασμένα.