Τα χρόνια της γαρδένιας και του γιασεμιού

γιομίσανε την κάμαρη με θύμησες.

Κι ήλθε της νιότης η δροσιά στη μνήμη,

μάτια μελιά, που κοίταζαν τον κόσμο με απορία

κι ολόξανθα μαλλιά, που ο ήλιος  χρύσιζε

στο χρώμα του σταχυού.

Κι ήλθαν αγάπες, που για ένα πέρασμα

ρίξαν τ΄ αστέρια σ΄ αγκαλιές ερωτευμένων κοριτσιών

και χάρισαν τα χρώματα  ουράνιου τόξου

μέσα από τις δροσοσταλίδες της βροχής,

κάποιου καλοκαιριού, μιας νιότης άγουρης.

Της ευωδιάς τα  χρόνια και τα δροσερά χαμόγελα,

αφήσαν ίχνη για να τυραννούνε μόνο τις αισθήσεις μας

κι αχνούς αντίλαλους,

που αργοσβήνουνε καθημερνά και περισσότερο.

Τα χρόνια της γαρδένιας και του γιασεμιού

γιομίσανε την κάμαρη με θλίψη…