«Η επιθυμία της ήταν να ζήσει κοντά σε ένα ποτάμι. Αυτό το είχε γράψει μια φορά σε γράμμα στην μητέρα της. Από τότε πέρασε πολύς καιρός και το είχε ξεχάσει, μέχρι που της το θύμισε ο άνδρας της. Ήταν ο αγαπημένος της μητέρας της. Τον συμπαθούσε και η παρέα του της έκανε καλό. Τελευταία ένοιωθε μια ανακούφιση και ελευθερία. Ήταν φυσικό. Τώρα δεν είχε κανένα δικό της. Στη ζωή. Ήταν η τελευταία από συγγενείς και φίλους. Μόνο η πόλη τής είχε μείνει, να την αναγνωρίζει και να βρίσκει κομμάτια της ζωής της. Δεν είναι υπερβολή ότι μόνο κάποιοι μακρινοί γνωστοί είχαν μείνει να την θυμούνται, που όμως δεν είχε σχέση μαζί τους. Το ταξίδι της στο Λονδίνο ήταν μια απόφαση ακριβώς γι’ αυτό, για να μείνε εκεί για το τέλος της ζωής της. Δεν ξέρει ακόμη πώς θα γυρίσει προς τα εκεί το χαρτί της τύχης της, αλλά το έχει δει στο όνειρό της και τα όνειρά της βγαίνουν.»
Μαρία Σ. Πανούτσου [Φώτο: Μελάνια]
Εισαγωγή σε μια μυθιστορία ή μια ακόμη εξομολόγηση;
Τελευταία πληθαίνουν οι δοκιμές για μια γραφή που περιέχει ό,τι υπάρχει και γυροφέρνει στο μυαλό μου, χωρίς λογοκρισία. Θα δούμε…
11/04/22
Αφήστε το σχόλιο σας