Μια ψυχή ανυπότακτη ξεκινάει να ζήσει

μια ζωή που δεν έζησε, που δεν είδε ακόμα

μια ευχή στο ταξίδι της  μια ανάσα στο σώμα

ένα ρόδο στην κόλαση που δεν έχει ανθίσει.

Σαν την Άνοιξη που ‘τυχε στην ορμή του Χειμώνα

σαν τον ήλιο που γέλασε μια μικρή ανεμώνα

σαν το γράμμα που έγραψε και δεν θέλει να σβήσει

σαν  αυγή που λαχτάρησε να ανατείλει την δύση.

Ένα γράμμα που κράταγε στον Θεό της να δώσει

δυο γραμμές από δάκρυα και χαμόγελα πρώτα

όποια  λύπη κι αν φούντωσε μια ματιά για να λιώσει

μια αγκαλιά κι ένα θρόισμα απ’ τα πρώτα της χνώτα.

Ένα γράμμα που φύλαγε σαν ευχή αγκαλιά της

εννιά μήνες στην νύχτα της, κει που ζουν οι ψυχές

αγωνίες κι απόκρυφες  της αγάπης γραφές

μυστικά που χαράσσονται μια φορά στην καρδιά της.

Μέρα άβολη βρέθηκε, σαν γραφή ματωμένη

μια βροχή που δεν έπρεπε, μια στιγμή διχασμένη

κρίμα, αγάπη και δάκρυα μια ζωή με γραμμάτια

μάννα, γη κι αυτοκίνητο γίναν όλα κομμάτια.