«Μια ανοιξιάτικη μέρα», γράφει η Μαρία Πανούτσου

Σε όποιον δεν έχει επικοινωνία με άλλους,

σε αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη.

Σκέψη και διαλογισμός είναι το ίδιο πράγμα.

Σκέψη: η ομιλία της ψυχής με τον εαυτό της.

Στο άγγιγμα της αγάπης, όλοι γίνονται ποιητές

Πλάτων

Έχω ξαναγράψει για την ουτοπία. Αναφέρω ένα μικρό απόσπασμα. H ουτοπία,   ού και  τόπος.  Και το  έργο του  Thomas More Utopia επίσης. Φανταστικός κόσμος ή η κοινωνία όπου όλα λειτουργούν αρμονικά και τέλεια, ένα μη πραγματοποιήσιμο ιδανικό.  Νo mans  land (Δες Πλάτων και πολλές  σύγχρονες  τάσεις πολιτικές, φιλοσοφικές και κοινωνικές).

 «Πιστεύω προσωπικά, υπάρχουν πολλές στιγμές ουτοπίας,  σχεδόν ιδανικές ή ακόμα και απόλυτα ιδανικές που μπορεί να προκύψουν, που αν και είναι πραγματικές,   τις βιώνουμε στον χώρο της ουτοπίας, με την έννοια ότι δεν  διαρκούν, δεν μπορούν να ζήσουν πολύ κάτω από το φώς της πραγματικότητας, είναι σαν τις  πεταλούδες  που ζουν μια νύχτα και μόνο. Ένας ένας  τόπος πολύ σημαντικός και ας είναι τόσο εφήμερος, ανύπαρκτος και υπαρκτός συγχρόνως. Πολύ  επικίνδυνο να ζεις σε ουτοπική κατάσταση. Πολύ δημιουργικό και ανανεωτικό να έχεις βιώσει ουτοπικές καταστάσεις και να έχεις ‘βγει’ από αυτές αλώβητος».

Γύρω από  την ουτοπία έχουν γραφτεί πολλά. Σε μένα  έγινε  γνωστή  αυτή η κατάσταση, κάποια ανοιξιάτικη μέρα  του 1989. Όχι ότι δεν την γνώριζα  ως έννοια,  αλλά  την βίωσα   εκείνη την ανοιξιάτικη μέρα ή μάλλον μου έγινε ξεκάθαρα μια  ανατροπή σε μια ουτοπία. Μια ανατροπή  είναι πάντα  όσο οδυνηρή και να είναι μια  μεγάλη μέρα. Κάθε ανατροπή  είναι ένα καταστάλαγμα ένα πλησίασμα σε μία άλλη  πραγματικότητα. Πόσες πραγματικότητες υπάρχουν;  Μα  πάρα πολλές,  εκατομμύρια στη νιοστή. Τι έγινε εκείνη την ανοιξιάτικη μέρα… Τι νόμιζα  ότι  γνώριζα και δεν το γνώριζα; Τι νόμιζα ότι είχα και δεν το είχα;  Τι νόμιζα ότι θα  γίνει και δεν έγινε;

Εκείνη την ημέρα  την άγια,  κατάλαβα μέχρι τα βάθη του είναι μου, ότι η σκέψη μου  δεν  είναι δική μου μόνο, ότι  δεν μπορώ να την κρύψω,  να την κλειδώσω να την εκφράσω εγώ και μόνο, αλλά ότι η σκέψη μου  ανήκει σε όσους  την επιθυμούν, την έχουν ανάγκη,  την προσκαλούν, την υιοθετούν.

Κατάλαβα ότι τίποτα και κανείς δεν είναι  πραγματικά δικός μου,  αλλά  δάνειο και διαθήκη  της ανθρωπότητας.  Ότι το σώμα και το πνεύμα μου  μπορεί να  ανήκει  σε άλλους,  σε πολλούς άλλους ανθρώπους.  Ότι η μνήμη ενοποιεί. Και ότι δεν υπάρχει πιο ουτοπική   κατάσταση από την κατάσταση της υποτιθέμενης  ιδιοκτησίας.

Δεν έχει νόημα να αναφερθώ  στο γεγονός  της μέρας εκείνης, ίσως  για όσους με διαβάζουν  να είναι  αδιάφορο,   εξ άλλου όλο αυτό είναι μια αφορμή για να μιλήσω  για μια ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαμε  με τον Φίλιππο  Βλάχο πάνω στη ουτοπία,  στον όποιον θα αφιερώσω  το επόμενο ημερολόγιο.

Ο ευαίσθητος και πραγματιστής  Φίλιππος,  μου μιλούσε για το ανέφικτο  της ευτυχίας  και της δυστυχίας συγχρόνως,  και εγώ  τότε  που βίωνα μια  δική μου ουτοπία,  πως   υιοθέτησα  τα χρόνια,  τη σημερινή μου ουτοπία,  τη μόνη κατάσταση  από την οποία  δεν επιθυμώ να  απεξαρτηθώ, μια  και είναι η μόνη πραγματική κατάσταση που μπορώ να  αναγνωρίσω. Ό,τι έχω κατορθώσει στην ζωή μου σε όλα τα επίπεδα το κατόρθωσα  με ουτοπική  προσέγγιση.

Κανένα επίτευγμα    δικό μου   δεν  στηρίχτηκε σε  λογικές και  υλιστικές πραγματικότητες,  σε καμία  σιγουριά.  Από κανέναν δεν έπαιρνα το εντάξει για να προχωρήσω. Όλα   γεννήθηκαν και πλάστηκαν μέσα στο κεφάλι μου, στο χώρο του φανταστικού και έγιναν πραγματικότητα μέσα στο χώρο μιας φανταστικής πραγματικότητας, πριν γίνουν  αναγνωρίσιμες πράξεις από τους άλλους, μια  μαρτυρία  απαραίτητη για να είναι ‘ιστορία’, αλλά κυρίως για  να τις αναγνωρίσουμε εμείς οι ίδιοι ως υπαρκτές, εμείς  που την πλάσαμε.

Και  πριν συνεχίσω για την γνωριμία μου με τον Φίλιππο Βλάχο,  δεν μπορώ να μη θυμηθώ το The  story of Utopia του  Lewis  Mumford   ή  την φράση  του   Oscar Wilde “Progress is the realisation of Utopias” [1].  Έτσι  προχωράμε και  βιώνουμε τη ζωή μας. Με  τη μετατροπή της ουτοπίας σε όνειρο, σε δράση, σε πράξη, στη δική μας  προσωπική αλήθεια και  γεγονός.

Στο επόμενο ημερολόγιο:

Ποιος ήταν Ο Φίλιππος Βλάχος.

Πώς γνωριστήκαμε.

Τι μου έδωσε η γνωριμία αυτή.

Μια συζήτηση.


[1] «Πρόοδος είναι η πραγμάτωση των ουτοπιών», Oscar Wilde “The Soul of Man Under Socialism


[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]

 

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη