Μια ανάσα κι ένα λεπτό

Τρέχω στον άνεμο

άτι μου οι ώρες

Σε μονοπάτια του χτες

άτι μου η στάχτη.

Ληγμένος ο χρόνος

σαν σκουριασμένο γραμμόφωνο γρατσουνάει τη μνήμη.

Συδαυλίζω τη θράκα

λιανοκέρι που καίει

στη σβησμένη φωτιά κοχλάζουνε αγρίμια σκουριές χιλιάδες κύτταρα.

Μοιρολογούν κρυμμένες φωνές

στα ερείπια του χρόνου

κι απ’ την ξεραμένη ροδιά

μια κουκουβάγια μιλάει στο φεγγάρι.

Μια ανάσα πέρασε

μια ανάσα κι ένα λεπτό

μια ανάσα και δύο λεπτά

στα έγκατα της γης φιλιούνται

στο δικό τους χρόνο

εραστές κυνηγημένοι πεθαίνουν αγκαλιά.

Γέμισε άγχος και φωνές ο νους.

Και χωρίς ανάσα εγώ

σταυρώνω τα χέρια

Αργεί να ξημερώσει;

Μια νύχτα στην πόλη 

Μόλις πέσει η νύχτα

κατεβαίνουν τα στόρια

κι η πόλη παραμιλά μουδιασμένη

σιγοτρέμει

σαν τα τρέμουλα κυματίσματα της άσβεστης νιότης

ξαγρυπνά και φοβάται

νανουρίσματα λέει στα παιδιά της νύχτας

για μοναξιές κι απώλειες

για τη οδύνη του παρόντος

και τον τρόμο του μέλλοντος.

 Άκου παιδί…

στη σιωπή σου πώς

περνάει ο χρόνος!

 Ποδοβολητά…

 Άκου…

στη σιωπή σου τι

 λέει η καρδιά!

Αναφιλητά…