Μεγάλωσε κοντά στη θάλασσα.  Και ήξερε πού είναι τα στρείδια, οι σουπιές, η σκορπιομάνα, η σμέρνα.

Καλά, αυτό ήταν μέχρι τα δεκαοχτώ, που όργωνε το Αιγαίο χειμώνα-καλοκαίρι.

Απόφευγε τις αγκαλιές των δελφινιών, έψαχνε το βυθό στα κοφτερά βράχια, φορούσε από νωρίς την κουκούλα της στους φθινοπωρινούς βορριάδες.

Οικοδέσποινα στη Θεσσαλονίκη μια ζωή, δεν έβρισκε χρόνο ν’ αναβιώσει τα μακροβούτια και την αντίσταση στον καιρό.

Στην πλάτη της είχαν μαζευτεί αρκετά χρόνια που της βάραιναν το περπάτημα. Και οι έγνοιες, παρ’ ολίγον συμφορές, που ακολουθούν τους ανθρώπους, κάρφωναν το κορμί της στο πάτωμα.

Εκείνη η γοργονίσια ουρά, που νόμιζε πως της είχε φυτρώσει, ήταν μια νοσταλγική αναπόληση.

Σε βαθιά γεράματα ζούσε στο ατομικό διαμέρισμα, με πλήρη διαύγεια σκέψης και βούλησης. Διάβαζε πολλές φορές την Οδύσσεια με τη βοήθεια μεγεθυντικού φακού που της είχαν αγοράσει οι γιοί της, διαχειριζόταν με επιχειρηματική λογική τα οικονομικά της, συμβούλευε τους αρκετούς απογόνους της και μεμψιμοιρούσε γιατί δεν ήταν  σπουδαίος  επιστήμονας.

Η ηλικία της συμπλήρωνε έναν αιώνα και κρατούσε όλη την πονηριά του καταπιεσμένου θηλυκού, της μάνας-διπλωμάτη, της συζύγου-υποτακτικού, την κλασική ομορφιά του γήρατος, το σέρτικο λόγο της αδικημένης.

Ετοιμόλογη και ετοιμοπόλεμη άφηνε το μελάνι της σε όποιον την πλησίαζε παραπάνω. Ήξερε να κρατά τα μέτρα και τους τόνους. Και προπαντός τις αποστάσεις. Βία και πονηριά είχε διδαχτεί.

Μήτις στην αρχαιότητα λεγόταν η επινοητικότητα, αδερφή του Έρωτα, κόρη του Ωκεανού.