Μέρα τη μέρα, φτάσαμε να μετράμε στη ζωή αναμνήσεις, επιμένοντας να φοράμε κατάστηθα την ευαισθησία μας, όχι σαν παράσημο πολέμου μ’ ένα χέρι ή ένα πόδι σε παρέλαση, αλλά με περηφάνια κόντρα στους ανέντιμους καιρούς.
Τις ώρες που λιγόστευε η δύναμη, κρατιόμαστε από μια γυναίκα με αχυρένια σκούπα που καθάριζε την αυλή της με προσοχή στ’ ασβεστωμένα παρτέρια κι ερχόταν η ψυχή στα συγκαλά της κι ο κόσμος στα πρέπει του.
Έτσι, μεταμορφώνονταν οι αναμνήσεις σε πεποιθήσεις και θέριευε μέσα μας ένας καθαρός ορίζοντας μετά από φύσημα βοριά.
Κι άλλο δρόμο δεν είχε.
Αφήστε το σχόλιο σας