Μετά από δύο χρόνια εκτός Αθήνας, μακριά από την δράση και τις συναναστροφές, τις δημιουργικές συνεργασίες και  την παραγωγή καλλιτεχνικού έργου, επιστρέφω  για να μπορέσω  να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα  την δική μου, των άλλων, της καθημερινότητας όπως διαμορφώνεται  από χρόνο σε χρόνο και από καταστάσεις σε καταστάσεις.

Το  κακό  είναι μέσα στο καλό. Το καλό αποκαλύπτεται  με τον τρόπο που αποκαλύπτει ο γλύπτης το θέμα του. Σμιλεύει  το σκληρό μάρμαρο ή την πέτρα  σιγά σιγά  με υπομονή και επιμονή και  σιγά σιγά εμφανίζεται   το καλό, δηλαδή η  φόρμα που έχει ονειρευτεί, η μορφή και το σχήμα  και τέλος το τελικό έργο, δηλαδή το καλό που έχει διαισθανθεί και ονειρευτεί. Ένα έργο που τελικά δεν ολοκληρώνεται ποτέ  και στην προσπάθεια να το  τελειοποιήσεις  στο  τέλος το καταστρέφεις.

Το σημείο που πρέπει να σταματήσεις  την μεταμόρφωση   είναι το  κλειδί  για  τις ισορροπίες του έργου και του καλλιτέχνη.

Είναι ευαίσθητες  ισορροπίες, όπως  αυτές που  υπάρχουν   στην μεταστροφή του άδικου σε δίκαιο  και το αντίστροφο. Μιλάμε για μια φιλοσοφική προσέγγιση του κόσμου. Φιλοσοφία  δεν σημαίνει λόγια  για  να περνάει η ώρα αλλά σημαίνει βασικά την προσέγγιση  πρακτικών θεμάτων με  όσο γίνεται  πιο δίκαιο τρόπο, λαμβάνοντας υπόψιν, τους νόμους της φύσης.

Όλα  αυτά, στις πρώτες μέρες στην Αθήνα, μια Αθήνα που αλλάζει προς κάτι  ακόμη   πολύ   θολό και αμήχανο  και επικίνδυνο,  μια λιγότερη φιλική Αθήνα και  εννοώ  και  το ανθρώπινο δυναμικό  της πόλης – ένας κόσμος που παραπαίει.

Είμαστε μάρτυρες  ιστορικών  αλλαγών στην συμπεριφορά των ανθρώπων.

Ό,τι καλό υπήρξε στα  χρόνια που πέρασαν, στους αιώνες, θα μπορούσε να κρατηθεί και να αυγατίσει και το αρνητικό  για την φύση και τον άνθρωπο να  εξαφανιστεί, έτσι  ακριβώς όπως ο γλύπτης σιγά σιγά,  βασανιστικά  -γιατί μην φανταστείτε πως  το έργο του καλλιτέχνη  είναι κάτι εύκολο,  απλό,  ευχάριστο-  πετάει ό,τι δεν του χρειάζεται για να απελευθερώσει την ουσία   της σκέψης του, του συλλογισμού του.

Η ζωή και η τέχνη,  όπως και η φύση, έχουν κανόνες και ο άνθρωπος οφείλει να τους γνωρίζει. Υπάρχει  μια συνεχής εξέλιξη  σε όλα  και αν δεν φαίνεται με το πρώτο βλέμμα δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει.

Το πώς  αντιμετωπίζουμε τις εξελίξεις και τις μεταστροφές  στη ζωή μας  είναι  τα δακτυλικά αποτυπώματα  τους καθενός. Αν η ζωή ζητά για την επιβίωση αυτά τα δακτυλικά αποτυπώματα  να τα εναρμονίσουμε  με αυτά των άλλων για πιο ευκολία στο όλο συλλογικό σύστημα  διακυβέρνησης μιας κοινωνίας, επαφίεται σε μας πώς θα διαπραγματευτούμε την ατομικότητα και την συλλογικότητα με σεβασμό και γνώση των αρχών και των νόμων.

Ξέρω, δεν είναι εύκολο, μα ό,τι εύκολο χρειάζεται μεταστροφή σε κάτι  πολύ πιο πολυσύνθετο  και δαιδαλώδες για να έχει λόγο ύπαρξης.

Και όλα  αυτά  στις πρώτες μέρες στην Αθήνα…

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς,

ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά Σου·

ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου·

γενηθήτω τὸ θέλημά Σου

ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς·

τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον·

καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν·

καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ Πονηροῦ,

ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας.

Αμήν.

Αθήνα 18/06/22

[Μαρία Πανούτσου – Ας γνωριστούμε]