Όλοι οι μεγάλοι υπήρξαν κάποτε παιδιά και ως παιδιά είχαν ένα και μοναδικό σκοπό, να μεγαλώσουν όσο γίνεται πιο γρήγορα. Όταν πράγματι κάποια στιγμή τα κατάφεραν και μεγάλωσαν αρκετά, άρχισαν τότε να νοσταλγούν τα χρόνια της παιδικής ηλικίας τους.

Ήταν ένα ζεστό μεσημέρι του Αυγούστου. Όλοι στο σπίτι απολάμβαναν το μεσημεριάτικο ύπνο τους. Επικρατούσε μια θλιβερή για εμένα ηρεμία, καθότι ως παιδί, ξέχασα να σας συστηθώ,  ονομάζομαι Αμαλία, δεν είχα καθόλου καλή σχέση με τον ύπνο του μεσημεριού, που επιβάλλουν οι μεγάλοι στα παιδιά, λέγοντας συνήθως <<Ο ύπνος είναι δύναμη, θα σε ξεκουράσει, ώστε να έχεις δυνάμεις, θα τον νοσταλγείς, όταν μεγαλώσεις, αλλά τότε θα πρέπει να εργάζεσαι>> και μία πληθώρα από επιχειρήματα, τα οποία σας ομολογώ καθόλου δεν με έπειθαν. Έτσι λοιπόν εκείνο το μεσημέρι, ακολουθώντας τις συμβουλές των δικών μου, ξάπλωσα για τον καθιερωμένο δίωρο μεσημεριάτικο ύπνο.

Στην πραγματικότητα όμως ήμουν σε εγρήγορση, προκειμένου να ακούσω από το δρόμο το συνθηματικό κάλεσμα της παρέας μου. Πρόκειται για ένα νιαούρισμα, μια και στη γειτονιά μου υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν πολλές γάτες με τα γατάκια τους. Έτσι λοιπόν ακούγοντας το κάλεσμα της γάτας, δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω και βρέθηκα με μιας από την ηρεμία του σπιτιού μου έξω στη γειτονιά, κάτω από τον εκτυφλωτικό μεσημεριάτικο ήλιο του Αυγούστου. Ήμουν πράγματι πολύ ευτυχισμένη μαζί με τους φίλους μου,  τον Κώστα, το Γιάννη, τη Λίλα και τη Σήλια, συμμαθητές από το σχολείο, που και αυτοί επίσης απεχθάνονταν τον ύπνο του μεσημεριού.

Ξεκινήσαμε λοιπόν και οι πέντε με σκοπό να εξερευνήσουμε αυτή τη φορά, κάθε φορά κάναμε και κάτι διαφορετικό, ένα ερειπωμένο αρχοντικό, το οποίο βρισκόταν έξω από τη γειτονιά μας, ψηλά σε ένα λόφο. Εκεί κατοικούσε κάποτε ένας πλοίαρχος με τη σύζυγό του  και το μικρό αγοράκι τους. Ήταν μία πολύ ευτυχισμένη οικογένεια, όπως διαδιδόταν, μέχρι που ήρθαν οι Γερμανοί στη χώρα μας και από τότε χάθηκαν τα ίχνη τους.

Το σπίτι ήταν πολύ σκοτεινό και μια αίσθηση παλιού και μυστηρίου πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Περιδιαβαίναμε χέρι-χέρι τα δωμάτια με τρόμο, έχοντας παρ’ όλα αυτά το θάρρος να αναζητήσουμε έστω και ένα μικρό σημάδι, που θα μας αποκάλυπτε το μυστήριο της εξαφάνισης αυτής της οικογένειας με τον ερχομό των Γερμανών. Μάταια όμως, απόλυτη σιωπή.

Ξαφνικά μας ήρθε η ιδέα να κατέβουμε στο υπόγειο του σπιτιού. Βρήκαμε τη σκάλα που οδηγούσε σε αυτό και μέσα σε λίγα λεπτά βρισκόμασταν σε ένα χώρο ακόμη πιο σκοτεινό και υγρό από το υπόλοιπο σπίτι. Τότε λοιπόν ενεργοποιήσαμε το φακό μας, τον οποίο φυσικά είχαμε προμηθευτεί το κάθε παιδί χωριστά από το σπίτι του, προκειμένου αυτός να μας βοηθήσει στην έρευνά μας και ξάφνου μία μεγάλη έκπληξη μας περίμενε εκεί, στο πιο απομονωμένο δωμάτιο του αρχοντικού.

Μια σειρά από μάτια στήλωναν το βλέμμα τους σε εμάς! Παντού φωτογραφίες, όλοι οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι από φωτογραφίες των τριών μελών της οικογένειας, που περίμεναν ίσως χρόνια γι’ αυτήν την επίσκεψη! Μία σιδερένια ντουλάπα πρόβαλε στο βάθος του χώρου, γεμάτη από παλιά σκεύη οικιακής χρήσης, ρούχα και παιχνίδια. Μία ραπτομηχανή επίσης, ένα γραμμόφωνο και ένα ποδήλατο με καλάθι πρόβαλαν στο πάτωμα καλυμμένα από ένα παχύ στρώμα σκόνης. Τέλος, μία ξύλινη κούνια με τούλι μαρτυρούσε την ύπαρξη μωρού στην οικογένεια.

Κάποια στιγμή το βλέμμα μας έπεσε σε ένα μικρό σεντούκι, η θέα τού οποίου μας ταξίδευε σε μακρινούς ωκεανούς με πειρατές και καρχαρίες. Το σεντούκι αυτό, όπως διαπιστώσαμε στη συνέχεια, ήταν γεμάτο από γράμματα του πλοιάρχου προς τη σύζυγό του. Τότε, διάλεξα τυχαία κάποιο από αυτά και άρχισα να διαβάζω φωναχτά.

<<Αγαπημένη μου, βρισκόμαστε δέκα μίλια Νοτιοδυτικά της Μασσαλίας. Μάθαμε όλοι στο πλοίο για την εισβολή των Γερμανών στην πατρίδα μας και για το λόγο αυτό φρόντισα να εκδοθεί για εσένα και το μωρό μας γαλλικό διαβατήριο. Το όνομά σου από εδώ και στο εξής θα είναι Άνν  Μαρί, το Sara Henzel πρέπει οπωσδήποτε  να το ξεχάσεις! (τη στιγμή εκείνοι όλοι μας κοιταχθήκαμε και σιωπηλά κατανοήσαμε πως η κοπέλα ήταν Εβραία). Σύντομα θα λάβεις και ένα νέο γράμμα για το που θα συναντήσεις τον άνθρωπο εκείνο που θα σε οδηγήσει μαζί με το μωρό στο λιμάνι του Πειραιά με προορισμό την Κρήτη, από εκεί στην Αίγυπτο και τέλος σε εμένα στη Μασσαλία. Προσπάθησε επίσης σε παρακαλώ τις λίγες μέρες που σου απομένουν στην Ελλάδα, να περνάς το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σου στο υπόγειο του σπιτιού, οργανώνοντας εκεί την καθημερινότητά σου. Να έχεις θάρρος, αποφασιστικότητα και δύναμη για τη ζωή. Πολύ σύντομα θα έρθετε κοντά μου και θα είμαστε και πάλι μαζί πολύ ευτυχισμένοι! Αιώνια δικός σου! Υ.Γ.: θα σε περιμένω όσο και να χρειαστεί, φιλιά πολλά στο μωρό μας>>

Όπως καταλαβαίνετε, η συγκίνηση όλων μας ήταν μεγάλη. Ταυτόχρονα όμως μία σειρά από ερωτηματικά άρχισαν να γεννιούνται στη σκέψη μας. Θα τα κατάφερε άραγε η νεαρή Εβραία να διαφύγει στην Αίγυπτο και από εκεί στη Μασσαλία ή όχι; Αν ναι, που να  βρίσκονται σήμερα;

Ο χρόνος όμως περνούσε και έπρεπε να είμαστε σπίτι πριν τη λήξη του μεσημεριάτικου ύπνου. Σπεύσαμε λοιπόν να εγκαταλείψουμε το ερειπωμένο αρχοντικό με προορισμό το σπίτι μας. Καθώς έβαζα και πάλι τις πιτζάμες μου, για να ξαπλώσω, θυμήθηκα την ιστορία της Sara. Έκανα έναν πολύ βαθύ ύπνο και ονειρεύτηκα τη Sara μαζί με το μωρό της να φθάνουν στο λιμάνι της Μασσαλίας. Μετά από αρκετή ώρα, μάλλον άρχιζε να νυχτώνει, ένιωσα το απαλό χέρι της μητέρας μου να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και με τη  γλυκιά φωνή της να με ρωτάει <<Αμαλία είσαι καλά; έκανες έναν πολύ βαθύ ύπνο το μεσημέρι. Μήπως σε πείραξε το φαγητό;>>

Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου την ιστορία της νεαρής Εβραίας και εύχομαι να είναι καλά αυτή και η οικογένειά της, όπου κι αν βρίσκονται. Την επιστολή αυτή την έχω ακόμη μαζί με κάποια αναμνηστικά της παιδικής ηλικίας μου και κάθε φορά που την διαβάζω, νομίζω πως επιστρέφω σε εκείνο το ζεστό μεσημέρι του Αυγούστου στο υπόγειο του αρχοντικού της γειτονιάς  και αναβιώνω όσα έζησα εκεί με τους φίλους μου!