Σήμερον κρεμάται ο Ων επί ξύλου
θυσία ο Κύριος για χάρη δική μας
με θάνατο, θάνατο πατά και συντρίβει
ζωή μας χαρίζει αιώνια πάλι
το αμάρτημα σβήνει εκείνου του μήλου.
Η Εδέμ περιμένει την επιστροφή μας.
Για Εκείνον ως και ο ήλιος εκρύβει
την ώρα του τέλους αυτή την μεγάλη…

Ω έαρ γλυκύτατο φωνάζει Σου η μάνα,
η Παναγιά μας, με δάκρυα στα μάτια
που βασιλεύει η τόση ομορφιά σου;
Πώς να το αντέξει μιας μάνας το βλέμμα
βορά λυσσασμένων σκυλιών στην αλάνα
να βλέπει το σπλάχνο της χίλια κομμάτια;
Μες στην καρδιά την τρυπούν τα καρφιά Σου
και στην ψυχή της ποτάμι το αίμα….

Τον Γολγοθά μου κι εγώ ανεβαίνω
με τον στις πλάτες σταυρό τον δικό μου,
μα Εσένα πάντα έχω στην σκέψη,
για μας την υπέρτατή Σου θυσία
και από το βάρος του ευθύς ξαλαφραίνω
γιατί στοργικά είσαι Εσύ στο πλευρό μου
κι όλα μπορεί η ψυχή μου ν’ αντέξει
σε κάθε της ζήσης μου δοκιμασία…

[Αργοναύτης 13/04/2017]