Μαύρο και κόκκινο.
Λευκό πουθενά – για μια φορά ακόμα.
Ήχοι, μουσικές που σε γυρνάνε,
Ξανά και ξανά,
Στον ίδιο τόνο,
Τον ίδιο, απαράλλακτο πόνο,
Στο μυαλό ανοίγουν την ίδια πόρτα,
Στην ψυχή κυλάνε την ίδια αχτίδα.
Κι όμως είναι μόνο
Μαύρο και κόκκινο –
Λευκό πουθενά.
Τα χέρια επαίτες
λαχταρούν να αγκαλιάσουν.
Ντροπή πουθενά –
Μόνο λαχτάρα.
Η αναμονή ατέλειωτη,
Λες και σκοτώνει ένα ένα
Του ουρανού τ’ αστέρια.
Κι έτσι είναι μόνο
Μαύρο και κόκκινο –
Λευκό πουθενά.
Αφήστε το σχόλιο σας