Ράγες βαθιά καρφωμένες

Σε μάγουλα στεγνά άνυδρα.

Οι ρυτίδες του.

Κορμί γέρικο μα στητό,

Περήφανο. Με ένα ανεπαίσθητο τρεμούλιασμα

Στα πόδια,

Κουσούρι που του άφησε ο χορός

Πάνω στις μυριάδες κύματα

Των  πέντε ηπείρων και εφτά θαλασσών,

Που πάνω τους χόρευε μια ζωή.

Βλέμμα αετίσιο και σοφό,

Που δεν γνώρισε ποτέ το δάκρυ…

Ο Μαθιός,  ο γεροναυτικός.

Περιδιαβαίνει τις ρούγες τού νησιού του

Και μουρμουρίζει  τραγούδι λατρευτό

Που γι’ αυτόν έγραψε

Νεράιδα, σαν ήταν νέος.

Να συλλογάται λες

Αυτά που πίσω του άφησε

Ή θέλει πια ν’ αράξει,

Μακριά από ανελέητους ήλιους,

Πηχτή αρμύρα και έρωτες παθιασμένους;

Τον αφήνουμε στον κόσμο του

Να ζει ξανά και ξανά μια ζωή που λάτρεψε

Αγκαλιά με την ασύγκριτη γαλάζια ερωμένη…

Και η ΜΟΝΑΞΙΑ μπάρμπα Μαθιέ;

Λέξη άγνωστη στο δικό σου λεξικό,

Υφάδι σε έναν αργαλειό

Που ύφανε η ζωή μόνο για σένα!

[Λένα Μαυρουδή Μούλιου – Ας γνωριστούμε]