Πάντοτε τα Χριστούγεννα, μελαγχολώ. Νοιώθω μέσα μου μία αδιαπέραστη μοναξιά, στη μνήμη μου έρχονται αναμνήσεις από βιώματα που με σημάδεψαν ως ενήλικα.

Ποτέ δεν ξέχασα εκείνα τα Χριστούγεννα που ήμουν μαθητής ακόμα. Ξύπνησαν μέσα μου αναμνήσεις από την εποχή που ήμουν μαθητής. Θυμήθηκα τα γέλια με τους συμμαθητές μου, τις κοπάνες, τη φασαρία μέσα στην τάξη. Και άξαφνα, το μυαλό μου σταμάτησε σε μία ανάμνηση που ακόμα και σήμερα , δεν κατάφερε να βγει από μέσα μου.

Τότε, θυμάμαι, ήμουν μαθητής πρώτης Γυμνασίου, μικρό παιδί. Ήμουν βέβαια ζωηρός αλλά αναγνώριζα τα λάθη μου, δίχως να αφήνω τον εγωισμό της εφηβείας να με παρασέρνει. Είχα καλές σχέσεις με τους συμμαθητές μου. Εκτός από έναν…

Θυμάμαι τον Αντώνη, έναν συμμαθητή μου με τον οποίο οι σχέσεις μας πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Υπήρχε πάντοτε ανάμεσά μας ένας διάχυτος ανταγωνισμός, μαλώναμε και δε συμπαθούσε ο ένας τον άλλο. Φυσικά, δεν περίμενα ποτέ ότι η αντιπάθειά του για εμένα θα έφτανε σε τέτοιο σημείο ώστε να με «καρφώσει»…

Ο δάσκαλός μας ήταν πολύ αυστηρός και δε μας επέτρεπε να έχουμε μέσα στην τάξη ποτά, τρόφιμα ή οτιδήποτε άλλο. Θυμάμαι τότε είχα κάποια μικρά αυτοκινητάκια, που ήταν τα αγαπημένα μου παιχνίδια και δεν τα αποχωριζόμουν με τίποτα. Ο Αντώνης είχε ζητήσει να του τα δανείσω, αλλά είχα αρνηθεί. Μάλλον  ο θυμός του τον όπλισε να με εκδικηθεί. Δε δίστασε να πάει στο δάσκαλο και να του αναφέρει ότι έχω αυτοκινητάκια, με τα οποία παίζω ακόμα και την ώρα του μαθήματος. Εκείνος έγινε έξαλλος και με τιμώρησε.

Την επόμενη ημέρα, μετά το τέλος του μαθήματος, με φωνάζει για να σηκωθώ και να πάω στην έδρα. Το ύφος του απέναντί  μου ήταν αυστηρό και ομολογώ πως είχε κυριεύσει την ψυχή μου ένας φόβος.

-Πες μου την αλήθεια, έχεις μαζί σου κάποιο παιχνίδι;

-Ε , εγώ. Εγώ δεν… φοβόμουν, δεν ήξερα τι έπρεπε να απαντήσω.

-Λοιπόν, επειδή γνωρίζω την αλήθεια, φέρε μου τώρα αμέσως τα παιχνίδια που έχεις στην τσάντα σου.

Δε μπορούσα να αρνηθώ, πήρα τα αυτοκινητάκια και του τα έδωσα. Με μία βέργα, αποτυπώθηκε στα χέρια μου η τιμωρία από το δάσκαλο με μερικές ξυλιές που με κοκκίνισαν. Τότε, βλέπετε, οι μαθητές έτρωγαν και ξύλο.

Κοίταξα διακριτικά και είδα τον Αντώνη να χαμογελά ελαφρά, θέλοντας να μου δείξει την ηθική του ικανοποίηση επειδή του είχα αρνηθεί να του δώσω τα παιχνίδια μου. Ήθελα να δακρύσω, αλλά κρατήθηκα με όση δύναμη είχε η ψυχή μου ώστε να μη δώσω ακόμα μεγαλύτερη χαρά σε εκείνον. Συγκράτησα την οργή και τη θλίψη μου για να ξεσπάσω στο μαξιλάρι μου όταν επέστρεψα στο σπίτι. Οι γονείς μου με συμβούλευσαν να μην πάω στο σχολείο για κάποιες ημέρες και να μην παρακούσω ξανά καμία παραίνεση από το δάσκαλο.

Κάθε Χριστούγεννα, το μυαλό μου επιστρέφει σε εκείνη την ταπεινωτική μου στιγμή. Την τιμωρία από τον αυστηρό δάσκαλό μου και την εκδίκηση από το συμμαθητή μου…

Τι θυμίζουν, τελικά, τα Χριστούγεννα! Καλές γιορτές σε όλους!