Όταν θα σε σφίγγουν τα ξύλινα χέρια,
τα μάτια μιας πάνινης κούκλας ορθάνοιχτα,
θα ψελλίζουν,
ένα ποίημα.
Όταν οι ουρανοί δεν θα έχουν τίποτα πια να πουν
και  θα κοιτάζουν την πρωινή δροσιά,
μέσα σε ένα ποίημα.
Οι φίλοι μας θα έρχονται και θα φεύγουν,
με δάκρυα στα μάτια,
σαν να μας βλέπουν πεθαμένους.
Εμείς όμως θα στριφογυρίζουμε χαμένοι,
με ένα πανί γύρω από τα μάτια.
Αγκαλιασμένοι σφιχτά με μια όμορφη λέξη,
κουλουριασμένοι μέσα σε ένα ποίημα.
Όταν τα πάντα γύρω μας θα αλλάξουν,
θα είναι επειδή αλλάξαμε τα πάντα μέσα μας,
τότε μαζί με τα πάντα
και εμείς θα πετάξουμε,
μέσα σε ένα ποίημα.