Είμαστε τόσο εξαγνισμένοι,

μέσα στην έκσταση των λατρευτικών μας μυστηρίων.

Καμία θλίψη, κανένας φόβος

καμία ανεκπλήρωτη επιθυμία

δεν προδίδει την αθωότητά μας.

Είμαστε πουθενά και παντού

μέσα στην καθαρότητα του νου.

Ταξιδεύουμε στους ήχους πανάρχαιων χρόνων

μέσα από το λαμπερό ουράνιο τόξο

ενός παραθύρου.

Μόνο οι καθρέφτες γνωρίζουν ότι έχει φύγει,

αν και τους έχουμε καλύψει.

Το στιλπνό μωσαϊκό της θλίψης

αντανακλά έναν απάνθρωπα απροσδιόριστο

απόκοσμο πόνο,

οι τοίχοι τυλίγονται

σαν κουτιά συσκευασίας δώρου,

τα παράθυρα εξαφανίζονται στον ουρανό

και τα δάπεδα απορροφούν

τις φτωχές παρηγοριές μας.

Όλα είναι όπως τα άφησε η φαντασία μας,

η σκέψη φτερουγίζει με αθόρυβο πέταγμα

πάνω από έναν κυκεώνα σωριασμένων ενθυμίων

στην άσπλαχνη ομορφιά

της εαρινής ισημερίας.

Οι άκρες των δακτύλων μας αγγίζουν

τα σπασμένα κρύσταλλα που ανελέητα κάρφωσαν

την αγάπη και την γενναιοδωρία.

Είμαστε τόσο εξαγνισμένοι, όσο ποτέ

μέσα στην έκσταση των λατρευτικών μας μυστηρίων.