Στην αρχή κάθε νέας ημέρας,
ξεκρεμούμε τις μάσκες μας,
τις φορούμε και οδεύουμε
στου βίου τις ράγες.
Συνηθίσαμε έτσι να ζούμε.
Βλέμματα, μειδιάματα,
σκέψεις μέσα κι έξω
απ’ τις μάσκες φιλτράρονται.
Κι όταν με τη νύχτα πάλι ανταμωθούμε,
τις μάσκες κρεμούμε ξανά.
Γυμνοί τότε από ασπίδες,
ξαναβρίσκουμε άοπλοι
αντιστάσεις νωθρές και αισθήματα άχρωμα.
Και βυθίζονται -αλίμονο- εντός μας,
λόγια, υποσχέσεις, ελπίδες
και ατελέσφορα όνειρα.
Συνηθίσαμε έτσι να ζούμε…