Από τη στιγμή που κρατάς ένα παιδί στην αγκαλιά σου, από το πουθενά, είναι σα να σου έχει δοθεί  μαζί κι ένα μαγικό ραβδάκι. Εξ ορισμού, αν και στην πορεία το αποδεικνύεις και έμπρακτα, ξέρεις, οφείλεις, σου ζητιέται, απαιτείται τέλος πάντων, δεν ξέρω αν μπορώ να γίνω πιο σαφής, να τα ξέρεις όλα! Εδώ γελάνε! (Θα σας λέω πού και πότε να κάνετε τι, μην μπερδευόμαστε κιόλας  και κοιταζόμαστε αμήχανα στα μάτια…)

Η φύση, λέει, έχει προικίσει τη γυναίκα με το αίσθημα της μητρότητας. Καλά ως εδώ. Για  όλα τα άλλα αισθήματα που συνεπάγεται αυτό την έχει ή δεν την έχει, πού να το ψάξω; Χτυπάει, που λέτε, φορές πολλές επαναλαμβανόμενα και ενοχλητικά το καμπανάκι του «θέλω να γίνω μάνα» κι εκεί είναι που αρχίζουν να παίρνουνε θάρρητα κι όλα τα άλλα όργανα! Μετά τη μαρμίτα του έρωτος, καζάνι τίγκα στη γλυκόζη, βουρ στο καζάνι της διαιώνισης. Προσωπικά το παίρνει η καθεμιά μας. Κι αρχίζουν τα δύσκολα, τον έλεγχο χάνουμε… νούμερο ένα. (Εδώ γελάμε ξανά, καθίστε λίγο, μα θα ‘ρθουνε και τα ξινά!)

-Α! Ναι, ναι, μιλάμε για μία πιθανή εγκυμοσύνη. Είναι στα πολύ αρχικά της στάδια και δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Μπορεί να πρόκειται και για εξωμήτριο κύηση. Θα περιμένουμε και θα δούμε. Ντυθείτε και ελάτε μέσα στο γραφείο να συζητήσουμε τα  περαιτέρω.  Βάσω! Βοήθησε την κυρία να κατέβει !Μέτρησέ της και την πίεση και οδήγησέ την στο γραφείο μου.

[Τώρα πες μου, μόνη μου θα έπρεπε να το ακούσω αυτό; Τι σκατά, εξωμήτριος κύηση είναι αυτό; Τσάμπα που επιτέλεσα σωστά την άσκηση, υπολογίζοντας σαν να ήμουν παρθένος στο ζώδιο, μόνο  μαθηματικά όργανα δεν πήρα κατά την πράξη, έλα λίγο πιο δεξιά, λίγο πιο αριστερά, έλα εδώ  η  σωστή γωνία κρούσης, μοίρες δεν λέμε, μην μου κλαπεί και το σχέδιο, άντε  μωρέ, χαλάλι, να σώσει να πάρει σωστά την κλίση του το θέμα, μην μόνο ντούπου- ντούπου για ευχαρίστηση!

 Και τώρα τι λέει ο παπάρας; Τσάμπα το άγχος κι η ταχυκαρδία, να κοιμάται δίπλα σου το χρυσό σου με το ωραίο του ροχαλητούλι, κι εσύ να περιμένεις τι θα σου δείξει το τεστ εγκυμοσύνης, γιατί ναι, την καθυστέρηση την έχεις, αλλά είναι αυτή η σωστή, ή απλώς άργησε όπως συχνά γίνεται το δρομολόγιο; Κι όταν, ναι!  το τεστ λέει πώς αυτή είναι από τις σωστές καθυστερήσεις, τώρα τι κάνουμε, τον έλεγχο χάνουμε; Γιατί καθυστέρηση ισούται με εμπλοκή με τους φέροντες την άσπρη μπλούζα…  Αρχίζουν τα  δύσκολα… Νούμερο δύο.]

(Εδώ κλαίμε. Κάτι η συνειδητοποίηση του γεγονότος, κάτι η φιλική διπλανή συμμετοχή, που ναι, χάρηκε αλλά μωρέ δεν έγινε και κάτι που δεν έχει ξανα-γίνει ποτέ, κάτι η συναίσθηση του  μόνη μου θα το ανέβω  κι αυτό το βουνό, να μην τα μπήξω και λιγάκι να ξεθυμάνω;)

-Λοιπόν, αγαπημένη μου Νανά! Όπως σου είπα δεν μπορούμε να μιλάμε ακόμη για βέβαιη εγκυμοσύνη. [Δηλαδή, με το συμπάθιο ρε γιατρέ, τι είμαι, ολίγον έγκυος, όσο πατάει μια γάτα;] Θα κάνεις και κάποιες εξετάσεις, σου έχω γράψει σε ποιο κέντρο θα ήθελα εγώ να πας για να είμαστε σίγουροι για την εγκυρότητα των  αποτελεσμάτων,  και θα προσέχεις. Επίσης, θα παρακολουθούμε και την πίεσή σου, γιατί είναι στα ανώτερα επιτρεπτά όρια, οπότε θα τα συζητήσουμε όλα  όταν έρθεις ξανά την επόμενη φορά. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων θα μου τα στείλουν με φαξ από το εργαστήριο, οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τίποτα. Έχεις τα τηλέφωνά μου, για ότι θελήσεις, να επικοινωνήσεις μαζί μου.  Όλα καλά!

[Σκατά! Πού είναι όλα καλά; Για κάτσε ρε γιατρέ! Ποιου η πίεση θα έμενε ανεπηρέαστη αν άκουγε «ενδεχόμενη εξωμήτριος κύηση»; Εσύ αν έπαιρνες μέρος σε ένα ματς τένις ας πούμε, και στο τέλος σου έλεγαν «λιγάκι σερβίς” και επαναλαμβανόμενα «νετ», πώς θα ένιωθες; Παιχταράς στο Ρολάν Γκαρός; Κι ύστερα αυτό το «να προσέχεις», τι ακριβώς να προσέχω, τον καφέ μη χυθεί, τα αυγά μη σπάσουν, το ξεσκόνισμα, το μαγείρεμα, την ανάσα, τι;]

Στο δρόμο του γυρισμού για το σπίτι, δεν ξέρεις ακριβώς τι να πεις. Είμαι λιγάκι έγκυος,  θα δείξει; (Όπως «λιγάκι μαλάκας», μάλλον θα παίζει κι αυτό…) Από τι; Θα ωριμάσει το φρούτο ένα πράγμα; Κάθε πράγμα στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο; Α, ναι! Τώρα που είπα «Αύγουστος»! Η πιθανή ημερομηνία τοκετού της πιθανής εγκυμοσύνης,  τέλος  Αυγούστου. Το υπολόγισε ο Χρηστάρας, μη λέω συνέχεια το άλλο που κάνει ρίμα και ομιλώ απρεπώς, κοιτάζοντας έναν κύκλο που γύριζε, σαν τα παιχνίδια που φτιάχναμε με διπλόκαρφα μικρά παιδιά. («Πες έναν αριθμό… Οκτώ… Είσαι ρομαντική.» Σαν αυτό. Το παίζατε;) Την πιθανή ημερομηνία τοκετού την είχα υπολογίσει κι εγώ από ένα βιβλίο που είχα αγοράσει για την εγκυμοσύνη.  Σιγά τον πρωτοπόρο! Τέλος Αυγούστου δεύτερη φορά, σήμαινε ότι το ποταμάκι είχε συγκεκριμένη εποχή τη σωστή ροή του. Οπότε υπήρχε φόβος να μείνω να γεννάω με τον μαιευτήρα που εφημέρευε ξανά. Ένεκα οι διακοπές. Και φταίω εγώ, κυρά μου, που είχε τις φουσκομάρες του το ποταμάκι σου Δεκέμβρη καιρό; Δεν σου έφτανε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο… Τα ήθελες και τα πυροτεχνήματα! Να χάσω τις διακοπές μου; Μπα! Αποκλείεται να γεννήσεις πριν τις πέντε του Σεπτέμβρη. Τότε θα έχω τελειώσει κι εγώ τις διακοπές μου. Για αυτό την εξήγησή μου την έκανα η γυναίκα. Ακριβώς μόλις μου ανακοινώθηκε η πιθανή ημερομηνία.

-Την προηγούμενη φορά, λόγω της ημερομηνίας, έλειπε ο γιατρός που έβλεπα όλον τον καιρό και τελικά γέννησα με έναν άγνωστο. Σας ρωτώ λοιπόν ευθέως αν είστε διατεθειμένος να αναλάβετε, πρέπει να μου πείτε ότι θα είστε εσείς όταν γεννάω. Κι όχι ο άγνωστος Χ. (Βλέπετε πως δεν είχα καθόλου αξιολογήσει το «πιθανή εγκυμοσύνη». Με είχε τόσο τρομοκρατήσει που δεν ήθελα να το βλέπω σαν πιθανή εκδοχή. Η εγκυμοσύνη μόνη της σαν γεγονός, πέρα από χαρά ήταν και «μανούλα μου τώρα τι κάνουμε», αυτό δεν το φτύνουμε σαν κάτι που μας κάθισε στο λαιμό, φανταστείτε το «πιθανή» τι δώρα κουβαλούσε…)

Εδώ, θα άξιζε κανείς να αναρωτηθεί πρωτίστως και μετά να διερευνήσει, τα  υψηλά επίπεδα στρες που παρατηρούνται στο ανθρώπινο  θηλυκό γένος, παρατηρούνται και σε όλο το ζωικό βασίλειο; Ας πούμε η κατσίκα, η καμηλοπάρδαλη, η ελεφαντίνα και τα λοιπά και τα λοιπά, παθαίνουν ψυχομεγεμελιακό σοκ όταν καταλάβουν ότι εγκυμονούν επικινδύνως;  Και στη συνέχεια η μητρότης καθορίζει τον βίο τους μοναδικά, ανεπίστρεπτα και καθοριστικά όπως στους ανθρώπους; Η επιστήμη οφείλει να δώσει απαντήσεις, τεκμηριωμένες  που να μην μπορούν να αμφισβητηθούν! Επιβάλλεται!

Τέλος πάντων, σε αυτό το εναγώνιο ερώτημα, έδωσε μία καταφατική απάντηση μετά ωρίμου σκέψεως! Βεβαίως και θα ήταν! Το ποσοστό του «βεβαίως»,  θα αποδεικνυόταν στο μέλλον. Εκ του αποτελέσματος! Όλα έτσι δεν κάνουν;

Να μην τα πολύ-λέω. Τις έκανα τις εξετάσεις. Και πρόσεχα. Γενικά. Να μην τινάξω το γίδινο υφαντό χαλί προικώο του συζύγου αφού με τη σκούπα καθαριότης δεν επιτελείτο; Ε, να μην το τινάξω;

[-Χρηστάρα, πιθανώς, φτου το κουλούρι!]

Όχι, δεν είπα έτσι! Πήρα μεσημεράκι στο κινητό γιατί τότε είδα το αίμα. Η απάντηση από την άλλη μεριά ήταν: «Ξάπλωσε στο κρεβάτι και μείνε ακίνητη. Και να αρχίσεις να παίρνεις, γράφεις; Ορμόνες είναι. Και θα δείξει…»

Τις πήρα και τις ορμόνες. Ε, πώς αλλιώς; Να μη βοηθήσω λιγάκι στο θα γίνω βουβάλα νωρίτερα; Αφού το πιθανή υπήρχε σοβαρός φόβος να γίνει ανύπαρκτη.

Περνούσε ο καιρός. Ευτυχώς το πιθανή και το ανύπαρκτη δεν έπαιξαν. Συνέχεια με  ανακατωσούρες, μπόλικες, απέχθεια  για το κρέας ειδικά, χαμός! Ώσπου σε μία ωραία απογευματινή βόλτα, ένιωσα ένα τσίμπημα στο αριστερό γόνατο. Και κουνούπια δεν είχε.

Μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, κουλάθηκε το ποδαράκι. Πόνος; Μην τα συζητάμε. «Ερυσίπελας» η διάγνωση. Άλλα φαρμακάκια. Για να μην ξεχνιόμαστε. Ύστερα μια αμυγδαλίτιδα.  Καπάκι , μετά την κατανάλωση σπιτικής τυρόπιτας που έφαγαν όλοι, υπερέμεση που σε συνδυασμό με αναιμία κόντεψαν να με εντάξουν  τρόφιμο σε μαιευτήριο μέχρι να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα. Μέχρι τον τέταρτο μήνα, είχα κοντέψει να γίνω μοντελάκι! Αντί να παχαίνω, είχα καταφέρει και να αδυνατίσω! (Εδώ γελάμε βεβαίως – βεβαίως! Και έγκυος και μοντέλο! Δύο σε ένα και νοικοκυρεμένα! Τέτοιο κέντημα! Ανεβατό!)

Στον ένατο πια, γιατί υπήρχαν και ενδιάμεσα και δεν θέλω να σας κουράζω, και το σκασμένο πήγαινε βόλτα έναν γύρο στη μήτρα. Λες κι είχε άπλετο χώρο, βαριόταν και έλεγε, δεν πάω μια ποδηλατάδα; Μια πάνω, μια κάτω. Κυψέλη- Παγκράτι. Ο Χρηστάρας συνέστησε σφουγγάρισμα στα τέσσερα για να πάρει το παιδί θέση λέει! Η χαρά του σφουγγαρόπανου! Και με την κοιλιά τούρλα! Το απόλυτο θηλυκό!  Να σε δει ο Σαργκάνης, λέμε τώρα, που είχε κι επιτυχίες στον γυναικείο πληθυσμό και να σκεφτεί: « Μωρέ, δεν ρίχνω σουτάκια από μόνος μου;»

Στη συνέχεια, ο Χρηστάρας συνέστησε σεξ. (Εδώ μπορείτε και να κατουρηθείτε.)

Η απάντησή μου ήταν αφθόρμητη. Η σκέψη μου; «Να σου δώσω, γιατρέ την κοιλιά μου, κι αν μπορέσεις να γα@@@, φτύσε με!» Ευτυχώς, είπα μόνο το κομμάτι της κοιλιάς. Αλλιώς πιθανά να γεννούσα πάλι μόνη μου… Το παιδί από την πολλή βόλτα είχε καταφέρει να τυλιχτεί γύρω από τον ομφάλιο λώρο. Τι; Σε ένα πετυχημένο κέντημα δεν θέλει και λίγο χρυσοκλωστή;

Όλα τα παραπάνω ήταν ο πρόλογος. Εκτενής, όχι όπως αυτός που διδάσκουν οι φιλόλογοι στα σχολεία. Αλλά από αυτούς που κανένας δεν γνωρίζει και δεν αξιολογεί σαν αναπόσπαστο κομμάτι της έκθεσης με θέμα «Μάνα». Το κυρίως θέμα αρχίζει να εξελίσσεται από τη στιγμή που κρατάς το παιδί σου στην αγκαλιά σου. Ένα μικρό, τόσο δα πλασματάκι,  που σε κοιτάζει στα μάτια βαθιά σαν να σε γνωρίζει από την αρχή του χρόνου και μέχρι το τέλος του. Θαρρείς και ξέρει όλη σου την ψυχή, όπως τη μυρωδιά σου και τους κτύπους της καρδιάς σου. Και  όμως, περιμένει από σένα να του τα μάθεις όλα. Να τα κάνεις όλα αλήθεια να στέκονται σα βάση γερή κάτω από τα πόδια του. Να του δείξεις πως το αγαπάς. Να ακολουθείς τις ανάγκες του. Να μερεύεις τα κλάματά του. Να ικανοποιείς την πείνα του. Να του μαθαίνεις, καθώς μεγαλώνει, συνέπεια λόγων και πράξεων, ότι πρέπει να αξιώνεται την αγάπη, ότι την αξίζει. Και παράλληλα, να μπορείς σε αυτό το πλάσμα που κυριαρχεί πια τον κόσμο σου, να μάθεις όρια. Σε ποιο εγχειρίδιο να ψάξεις να βρεις τον  σωστό τρόπο; Ποια μάνα να ρωτήσεις να σου πει; Η καθεμιά έχει να μιλήσει τη δικιά της σχέση. Μοναδική, όσα τα παιδιά σε αυτόν τον κόσμο. Στα μαθηματικά θα ήταν δύο σύνολα. Το ένα η μάνα και το καθένα παιδί, από ένα ολόκληρο, μοναδικό σύνολο . Που κοιτάζει, μοναδικά και απόλυτα τη μάνα. Αυτή η γυναίκα, οφείλει, όλες μας το ξέρουμε καλά πια, να τα έχει όλα. Αγάπη, κατανόηση, όρια, να μπορεί να πλένει, να σκουπίζει, να σφουγγαρίζει, να γράφει εκθέσεις, να μαθαίνει ιστορία, να αντιγράφει τις εργασίες, να μαγειρεύει φαγητά νόστιμα και να στήνει έναν ολόκληρο κόσμο πράξεων που καθώς θα γίνονται θύμησες θα ενώνουν τις μυρωδιές με τα συναισθήματα,  χωρίς να βαρυγκωμά και χωρίς να κουράζεται.  Οφείλει να δημιουργεί τον κόσμο απαρχής! Να εντάσσει τον πατέρα στη θέση που οφείλει να έχει. Μια μάνα πρέπει να μπορεί να αφηγείται ατελείωτα παραμύθια και να τα κάνει αλήθεια. Να παίρνει το μαγικό της ραβδάκι και να λέει κουνώντας το πάνω κάτω δις: «Και τώρα να γίνει ηρεμία! Χαρά! Ισορροπία! Δύναμη! Αντοχή! Ελπίδα! Συνέχεια!»  Κι ας είναι το ραβδάκι σπασμένο! Κι ας μη νοιάζεται κανένα παιδί ούτε για την προσπάθεια, ούτε για τη  συνέχεια, ούτε για το ραβδάκι!

Μια μάνα οφείλει να υπομονεύει. Τη στιγμή που όλα θα γίνουν όπως πρέπει. Μια μάνα οφείλει να μπορεί να αντέχει.  Να αδικείται και να κατηγορείται  ότι αδικεί, ειδικά αυτό το τελευταίο, και να μπορεί να χαμογελά! Με την καρδιά της. Να βροντοφωνάζει μέσα της ένα φουσκωτό «ουφ, έσκασα!» και να δίνει μια, να γυρίζει ο κόσμος άλλη μια γύρα. Γιατί, μάνα σημαίνει αγάπη, κι ας είναι με λάθη…

-Μάνα μου, τα έκανες όλα όπως έλεγε η ψυχή σου. Όπως μπορούσες καλύτερα. Σε αγαπάω!

(Εδώ κάνει ο καθένας ό,τι θέλει. Γελά με κατανόηση κι ευχαρίστηση, «τα είπε καλά η κυρά» ένα πράγμα ή «δεν έσφαλλα και πολύ». Άλλος  ένα μικρό μειδίαμα «μάπα το καρπούζι, τα πολύ-λέει , σιγά το πολύ-θέαμα, τι; Περιμένει και χειροκρότημα;» Άλλος , όπως εγώ, βάζει το ραβδάκι πάνω στο ράφι της βιβλιοθήκης…)