«Μίλα μου, εσύ ξέρεις, τι θα πει ζωή, πες μου για τα ταξίδια σου, στα μέσα, τα έξω του κόσμου. Θέλω να σ’ ακούσω, μίλα μου, μ’ αρέσει, να σ’ ακούω.

Ξέρεις, εγώ φοβάμαι  τους ανθρώπους, νιώθω το ψέμα τους να με συνθλίβει, νιώθω το βάρος της αμαρτίας τους, κάθε μέρα, όλο και πιο πολύ, κάθε μέρα ο φόβος τους μου σκίζει τα όνειρα, τους βλέπω όλους τόσο μακρινούς, δεν ταιριάζω καρδιά μου, δεν ανήκουμε στο εδώ. Γι’ αυτό ίσως βρίσκομαι σε συνεχή πόλεμο, πότε σ’ άμυνα, πότε σ’ επίθεση. Νιώθω όλο και πιο πολύ το σκοτάδι που απλώνει να μου σκιάζει την ψυχή, και πώς θα γλυτώσουμε, πώς θα ζήσουμε μονάχοι.

Έχεις δίκιο, να με κοιτάς απρόσιτα, η ζωή μου δεν είχε ποτέ ειρήνη, αγαπούσα μέχρι εκεί που έφτανα, μέχρι την κόλαση και πάλι πίσω, δεν παραδόθηκα ποτέ άμαχη αγάπη. Θα περιμένω, θα περιμένω μ’ ακούς, μέχρι να μου τα πεις όλα, κι ας είναι για πάντα αγαπημένη, κι ας είναι απλά μια λέξη, μόνο μια λέξη, σ’ αγαπώ.»

Έγραψε, δίπλωσε το χαρτί, το έβαλε στον λευκό φάκελο, μαζί με το λευκό τριαντάφυλλο που της άρεσε, κλείδωσε το συρτάρι.

Και πέταξε το κλειδί.