Ανάμεσα στο χτες και το σήμερα,

μια αιωνιότητα από στιγμές.

Κι ύστερα,

τ’ αναπάντεχο να περιμένει στο αύριο

και μια Ελπίδα να παίζει κουτσό

στις πλάκες της αυλής.

Με το ‘να γόνατο ματωμένο.

Ποιος να πει πως δεν έζησε

ήδη, με το κομμάτι της γενναιότητας

που του αναλογούσε,

λίγο απ’ το «πάντα»;

[Μαριάννα Γληνού – Ας γνωριστούμε]