«Κόκκινο – κόκκινο όλο το χρόνο», μας έλεγε η μάνα μου σαν ήμασταν παιδιά, εγώ κι ο αδελφός μου, και ζωγράφιζε ένα κύκλο στα μάγουλα και το μέτωπό μας με το πρώτο κόκκινο αυγό του Πάσχα -για να είμαστε γερά και με κόκκινα μάγουλα όλο το χρόνο.

Μια αγαπημένη συνήθεια και κίνηση που συνεχίστηκε κι όταν μεγαλώσαμε, πέρασε στα δικά μου παιδιά, τα εγγόνια της,  μέχρι που μεγαλώσανε κι αυτά. Ένα έθιμο και μια ευχή που συνεχίζω με τα δικά μου εγγόνια -νοερά, μιας και είναι μακριά τούτες τις μέρες και δεν μπορώ να ζωγραφίσω έναν κύκλο με το πρώτο κόκκινο αυγό στα δικά τους προσωπάκια.

«Κόκκινο – κόκκινο όλο το χρόνο»… κι εγώ αναθυμιέμαι όλες τις όμορφες, πολύτιμες στιγμές από περασμένες Πασχαλιές -το βάψιμο των αυγών και το ζύμωμα των τσουρεκιών.

Τα τσουρέκια… Τι ιεροτελεστία! Αχάραγα σηκωνόταν η μάνα μου για να ετοιμάσει τη ζύμη, να την τυλίξει σαν μωρό παιδί μέσα σε κουβέρτες για να φουσκώσει, μετά να πλάσει τα τσουρέκια, να τα τυλίξει κι αυτά για να φουσκώσουν και πάλι και, μετά, να πάμε τα ταψιά στο ξυλόφουρνο της γειτονιάς, όταν ζούσαμε στη Βέροια. Αργότερα, στην Αθήνα, τα ψήναμε στον ηλεκτρικό φούρνο του σπιτιού και μοσχοβολούσε όλη η γειτονιά μαχλέπι και κακουλέ. Τα πιο νόστιμα κι αφράτα τσουρέκια που έχω φάει στη ζωή μου!

Τα παιδιά μου μεγάλωσαν, άνοιξαν τα φτερά τους, πέταξαν στις δικές τους εστίες. Η μάνα μου έφυγε για το στερνό ταξίδι, το ίδιο κι ο πατέρας μου. Για κάποια λίγα χρόνια σταμάτησα να βάφω αυγά -για ποιον άλλωστε; Σε ποιον να έκανα «κόκκινο – κόκκινο»; Τα έπαιρνα έτοιμα, βαμμένα, ίσα για να κρατήσουμε το έθιμο του τσουγγρίσματος το Πάσχα.

Μέχρι φέτος, που ένας φίλος μας έστειλε αυγά από το χωριό. Τα ξετύλιγα από τα χαρτιά τους και σαν να μου φάνηκε πως είδα τη μάνα μου να μου γνέφει, να μου χαμογελά και να μου λέει «κόκκινο – κόκκινο όλο το χρόνο”.

Έμεινα για λίγο να αναπολώ παλιές ευτυχισμένες στιγμές  κι αποφάσισα να τα βάψω – έτσι, για το καλό. Για να ζωγραφίσω με τη σκέψη και την αγάπη μου τον κόκκινο κύκλο της υγείας και της νοσταλγίας στα πρόσωπα των παιδιών και των εγγονιών μου. Για να καταθέσω σκέψεις και συναισθήματα στη μνήμη των αγαπημένων μου που έφυγαν. Για να γλυκάνω τον καημό της απουσίας.

Καλό Πάσχα φίλοι μου!

Το κείμενο που μας παραχώρησε η συγγραφέας κα Βάσω Αποστολοπούλου για τη δράση μας «Γράφουμε για το Πάσχα», είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο της «Η μετακόμιση των χρωμάτων» [Εκδόσεις τοβιβλίο].