Χειμώνας και το κρύο απίστευτο για τα Ελληνικά δεδομένα και μάλιστα για το Κλεινόν μας Άστυ. Το δε γεγονός της παντελούς απουσίας κεντρικής θέρμανσης κάνει τα διαμερίσματα των πολυκατοικιών μας, να θυμίζουν καταψύκτες ελάχιστα πιο ζεστούς από τα igloo των Εσκιμώων.

Όπως συμβαίνει και με τον ανελέητο ήλιο του καλοκαιριού, που μετατρέπει τα σπίτια σε θερμοσυσσωρευτές αυξάνοντας την θερμοκρασία του περιβάλλοντος, το άλλο άκρον τη υπερβολής…

Σπίτια στην πρωτεύουσα με μηδενικούς βαθμούς θερμοκρασίας και τούτο γιατί οι ενοικιαστές, περιστασιακοί συνήθως, αρνούνται να πληρώσουν για το αέριο, ή αφού φεσώσουν τόσο τον ιδιοκτήτη όσο και τα κοινόχρηστα με τους απλήρωτους λογαριασμούς τους, εγκαταλείπουν την οικία τους για νέο φέσι σε άλλο σπίτι και πάει λέγοντας. Οπόταν ο διαχειριστής αναγκάζεται να σφραγίσει την παροχή σε όλους, εκόντες άκοντες. Τυχεροί όσοι έχουν ξεχωριστή παροχή έκαστος. Έτσι τα σπίτια μας, κυρίως αυτά των επάνω ορόφων καταψύχονται κανονικά χωρίς η θερμομόνωση που έχουν υποστεί να μπορεί να μειώσει τον πάγο η να αυξήσει τη δροσιά, ανάλογα με τις εποχιακές επιταγές.

Θα πει κανείς, τι το κάνεις ζήτημα, την στιγμή που υπάρχει το μέγιστο αγαθό του ηλεκτρικού ρεύματος και με ένα αερόθερμο ή το κλιματιστικό ζεσταίνεις το κοκαλάκι σου. Μα το θέμα δεν είναι ούτε τόσο  απλό, ούτε τόσο υγιεινό, αφ’ ενός διότι είναι πανάκριβο το ρεύμα, αφ’ ετέρου γιατί επιβαρύνεται το αναπνευστικό με το κλιματιστικό στα ηλικιωμένα άτομα που βέβαια δεν μπορούμε να τούς πούμε άντε και όσο ζήσατε, ζήσατε, σκάστε και κολυμπάτε.

Είναι βέβαια και το τζάκι, σε όσα λίγα σπίτια διαθέτουν τέτοιο, μα και  αυτό ζεσταίνει τον χώρο  του σαλονιού συνήθως, με τα άλλα δωμάτια να φαντάζουν ακόμη πιο κρύα συγκρινόμενα. Να είχε το κάθε δωμάτιο το δικό του τζάκι, α, τότε αλλάζει, τότε μάλιστα. Και η αρχέγονη μορφή της φωτιάς έτσι καθώς δυναμώνει  με καινούρια δαδιά και ξύλα σού ζεσταίνει την ψυχή και το σώμα. Και η ειρωνεία είναι, ότι έξω από το παράθυρό σου να βλέπεις να λάμπει ένας υπέρλαμπρος ήλιος που όμως  δεν δίνει καμία απολύτως ζεστασιά, ένας  ήλιος με δόντια, που λέμε, ένας πανέμορφος απατηλός δράκος που σε στέλνει αδιάβαστο και κατεψυγμένο στον άλλο κόσμο…

Μα αν εμείς μουρμουράμε και διαμαρτυρόμαστε ότι υποφέρουμε  μέσα σε τούτα μας τα σπίτια, ποιο καινούριο ρήμα θα πρέπει να εφευρεθεί που  να αντιπροσωπεύει επακριβώς τα συναισθήματα των άστεγων συνανθρώπων μας, που παρά τις κουβέρτες που είναι τυλιγμένοι, το κρύο τους επιτίθεται παντοιοτρόπως και ποικιλοτρόπως; Όσο και αν εμείς προσπαθούμε να μπούμε στη θέση τους και να περιγράψουμε το συναίσθημα απελπισίας που  θα τους διακατέχει δεν θα το καταφέρουμε, γιατί δεν είναι το κρύο, ή δεν είναι ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟ που φέρνει απόγνωση αλλά και το κρύο της ψυχής για τα μύρια άλλα όσα έχουν να αντιπαλέψουν. Και θέλει ο άστεγος να κοιμηθεί, να ξαποστάσει το κορμί το ξυλιασμένο, να ξεχάσει τη διαμαρτυρία και του στομάχου, μα φοβάται να αφεθεί, φοβούμενος ότι ίσως δεν θα ξυπνήσει το πρωί με το αίμα του να έχει παγώσει σε φλέβες σχοινιά.

Και ακόμη δεν χιόνισε,  δεν έχουν αποκλειστεί δρόμοι και χωριά…

Τέλειωσε, αυτό το φαινόμενο της αστεγίας που πάντοτε υπήρχε όπου γης αλλά που παράγινε το κακό στον 21^ο αιώνα, πρέπει να αντιμετωπιστεί στην καρδιά του, στην ρίζα του. Δεν μπορεί ένας λαός να λογιέται πολιτισμένος αν στους κόλπους του υπάρχει έστω και ένας άστεγος συνάνθρωπός μας. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει μέριμνα, έστω και υποτυπώδης, για τα ζώα και να μην υπάρχει για το μέγιστο των ζώων τον άνθρωπο…

Και δεν είμαστε σε περίοδο πολέμου, για να υπάρχει δικαιολογητικό μας.

Και έρχονται γιορτές.

Και ετοιμάζονται  εκδηλώσεις. Και  τα μαγαζιά, κυρίως τροφίμων, θα δουλέψουν καλά. Ο ωχαδελφισμός μας επίσης στα ύψη, γιατί, ίσως πρέπει να υπάρχει αυτή η μερίδα συνανθρώπων μας για να μακαρίζουμε εμείς οι υπόλοιποι (όχι έχοντες και κατέχοντες) τη δική μας τύχη που έλαχε να  έχουμε κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας έστω και παγωμένο…

Κάποτε συνηθίζαμε να λέμε ότι η κάθε εποχή έχει και τα καλά και τα καλά της. Οι ρομαντικοί απολάμβαναν το Βαγκνερικό αστραπόβροντο ή μια Σαιξπηρική τρικυμία και αντλούσαν έμπνευση για να γραφτούν μεγαλόπνοα έργα, μουσικά ή συγγραφικά. Μα σήμερα με τόσες χιλιάδες άστεγους πώς μπορείς να είσαι λυρικός, πώς να γράψεις ανέμελα και δροσερά πώς να είσαι κοντολογίς τόσο έξω από την πραγματικότητα;

Όχι φίλε μου, αυτό δεν λέγεται πολιτισμός λέγεται  Μεσαίωνας και ανθρώπινη κατάντια.

Τι φαρισαίος που είναι άνθρωπος τελικά. Χαϊδεύει, ταΐζει, κανακεύει την γαλοπούλα για να την φάει με πιο πολλή όρεξη, όπως κάνει ο βοσκός, που κατηγορεί τον κακό τον λύκο που τού τρώει  τ’ αθώα αρνάκια που αυτός ο ίδιος θα οδηγήσει στη σφαγή τις μέρες της Πασχαλιάς!

Κι η γκρίνια δεν σταματά εδώ βέβαια, ο κατάλογος μακρύς και τελειωμό δεν έχει…

Μέχρις εδώ έστω…

Καλές γιορτές, λοιπόν, σε όλους.

Αγάπη-υγεία.

Έχεις αυτά τα δυο; Τα έχεις όλα.