Ήμουν πάντα  υπερήφανη για τα ονόματα   που μου έδωσαν οι δικοί μου, όταν με βάπτισαν. Μαρία-Κασσιανή. Αργότερα διάλεξα να με φωνάζουν με  το πρώτο, γιατί  αγαπούσα πολύ την γιαγιά μου την Μαρία, με την οποία είχα μια ιδιαίτερη επικοινωνία, χωρίς να έχω πάρει διάσταση από το δεύτερο, που μου φαίνεται ότι έχει μεγαλύτερη σχέση με μένα και τη ζωή μου.

_

Δεκαπενταύγουστος

Η κοίμηση της Θεοτόκου

Γιορτή

Πανηγύρια

Εορτάζοντες

Δώρα

Χαρά

Ψυχαγωγία

Ομαδικότητα

Παρακλήσεις

Εκκλησία

Καμπάνες

Κόσμος

Χώροι διασκέδασης

Το αδιαχώρητο

Συνευρέσεις

Η Θεοτόκος απούσα

_

Ο αέρας έχει κοπάσει.

Έχει ζέστη ωραία.

_

Τα παιδιά παίζουν ξαναμμένα.

Μόλις ηρεμήσει η πλατεία, οι λίγοι φεύγουν και ακόμη λιγότεροι απολαμβάνουν.

Μια νοσταλγία για τον  κόσμο της φασαρίας,  του βουητού, της κίνησης, της ζωής  των ανθρώπων. Βαδίζω μόνη στο δρομάκι πάνω από τη μεσάδα. Στο μονοπάτι βρήκα κάτι γυαλιά σπασμένα. Εκεί κοντά  το Πάσχα  έβγαλα κάποιες τελευταίες μου φωτογραφίες. Βλέπω  από μακριά  την Εύβοια. Ο ουρανός καθαρός.  Η καρδιά μου χτυπά ακανόνιστα.

_

Κάποτε μου έλεγε μια κυρία από την Κέα  που  συζητούσαμε  για το πόσο σημαντική είναι η φύση για τον άνθρωπο  και θα έπρεπε,  της έλεγα, να είναι ευχαριστημένη που περνάει την  ζωή της, κοντά της.  Μου χαμογέλασε και μου είπε: «Μα οι άνθρωποι κάνουν την   ευχαρίστηση. Aν δεν έχεις τους ανθρώπους που σε αγαπoύν και τους αγαπάς…»

Αλήθεια.  Τι τοπίο ταιριάζει στη θλίψη;

_

Ακούγοντας  την μουσική  του πανηγυριού  στην πλατεία εχθές, θυμήθηκα  την περίοδο που έκανα κρουστά με δάσκαλο, τον Μιχάλη Κλαπάκη. Όσοι ασχολούνται  με την παραδοσιακή μουσική θα γνωρίζουν τι σημαίνει Μιχάλης Κλαπάκης. Συγχρόνως  παρακολούθησα μαθήματα στην σχολή του Σίμωνα Καρρά, βυζαντινής  μουσικής και στην σχολή  δυο χειμώνες και σε ιδιαίτερο μάθημα με τον ψάλτη Γιώργο Ρεμούνδο, μαθητή και δάσκαλο στην Σχολή του Σ. Καρρά.

Μου άρεσε που επιτέλους ανακάλυπτα την μουσική μας παράδοση. Με γοήτευε και η γραφή και το άκουσμα και ξαφνικά φάνταζε η δυτική  μουσική πολύ απλή και μονοσήμαντη και δεν έβρισκα μεγάλη ποικιλία  μέσα στην σταθερότητά της.

Η παραδοσιακή μουσική χρειάζεται μεγάλη ακρίβεια άλλα και το γλίστρημα που περιέχει,  ένα άνοιγμα, από  την μια μουσική πρόταση στην άλλη, μα και μέσα στην ίδια νότα, ένα γλίστρημα να σε οδηγεί στον ατομικό αυτοσχεδιασμό,  έναν  αυτοσχεδιασμό της κάθε στιγμής, αλλά και πειθαρχία στην κάθε στιγμή, κάτι που δημιουργούσε μεγάλη πνευματική διάσταση και ανάταση και ένταση. Η συγκέντρωση που χρειαζόσουν για να επιτύχεις το ‘αποτέλεσμα’ και να ισορροπήσεις το υλικό, δεν ήταν εκ των προτέρων δεδομένη.

Τότε ήταν που  άρχισα να καταλαβαίνω την δημοτική μας  μουσική και να μπορώ να την ακούσω για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα εγώ η δυτικομεγαλωμένη. Άκουγα την φωνή μου να   τραγουδά πια όχι με τον δυτικό τρόπο,  ύμνους και τραγούδια, αλλά με τον περίτεχνο  γλιστρηματικό (δικός μου όρος)   τρόπο  τής βυζαντινοδημοτικής  μας παράδοσης.

 Όλα  αυτά  με πλημύρισαν πάλι καθώς άκουγα το βιολί να κλαψουρίζει από την πλατεία, να  φαλτσάρει και άλλοτε -eυτυχώς- να  γλιστρά πάνω στον ήχο με  τους ανατολίτικους δρόμους.

_

Μ’ αρέσει να συγκρίνω  το μεγάλο με το μικρό, αλλά και όλες τις στάθμες  που μεσολαβούν μεταξύ τους,  το ξινό  από το γλυκό,  το μοναδικό από το  κοινωνικό, την προσφορά  από την αφοσίωση,  την σκληρότητα από την δεκτικότητα,  την αντικειμενικότητα από την ισοπέδωση,  το επιχείρημα από την αλήθεια,  τον Σωκράτη από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, τον έρωτα από την διασκέδαση. Και πολλά άλλα που δεν τολμάμε πια να  συγκρίνουμε.

 Κέα, Ιούλιος,  16 Αυγούστου  2018

[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]