Είναι κάτι πρωινά του καθρέφτη
άκαρδα, σκληρά, που σε κοιτάνε.
Πρωινά δίχως έλεος
για τα χρόνια που πέρασαν.
Είναι κάτι πρωινά του καθρέφτη
ντυμένα πλερέζες σκιερές
και ανεξιχνίαστες προθέσεις.
Πρωινά που στέκονται
στιγμές μουδιασμένες
δίχως τελικό αποδέκτη
χωρίς αντίκρισμα πραγματικότητας.
Μ’ ένα μαλακό πανί
καθαρίζεις τα σημάδια διστακτικά
με την ελπίδα να σβήσεις τις ρυτίδες.
Μάταια. Σβήνεις το φως.
Τελικά εκπνέεις την ανάσα σου και περιμένεις τον ήλιο.
Ίσως αύριο ξημερώσεις
με μια καινούργια μέρα μέσα σου.
“Είναι κάτι πρωινά του καθρέφτη
ντυμένα πλερέζες σκιερές
και ανεξιχνίαστες προθέσεις.”
Τι γοητευτική έκφραση! Μέχρι κι ο καθρέφτης υποχωρεί και γίνεται πιο φιλικός!
Σε ευχαριστώ Βάσω μου για τη θετική σου ματιά!
Και που να δεις καλή μου ,
κάτι αξημέρωτα ξημερώματα
που ο καθρέπτης
αρνείται να σ´ αναγνωρίσει
με σαφείς προθέσεις !!
Εκείνες του σάβανου !!!!