Στην πηγή.

Κάποιος  πριν πολλά χρόνια  φύτεψε αυτήν την καρυδιά κοντά στην πηγή. Γύρω πυκνή βλάστηση. Το αμπέλι αγκαλιασμένο με τη συκιά,  τα βατόμουρα με τα τσαμπιά,  πρόσωπο με πρόσωπο. Ακούγονται τα πουλιά,  κοράκια κράζουν,  πετρίτες αλωνίζουν τον ουρανό, η πηγή  στάζει και καθώς ακούω το ρυθμό της, αφήνομαι. Μυρμήγκια  λίγο μεγαλούτσικα  παντού, ανεβαίνουν στα πόδια μου.  Τα παπούτσια μου λίγο παράμερα, ξυπόλυτη στις πλάκες.  Η πηγή,  η βλάστηση, η καρυδιά,  ο ουρανός, το αεράκι,  τα μεγάλα πουλιά σε ατέρμονο χορό και το δικό τους χαρακτηριστικό τραγούδι.  Τόσα   γίνονται στην φύση  και όμως ησυχία απλώνεται.

Λίγο πιο πέρα η χώρα βιώνει την καλοκαιρινή αναστάτωση.  Τα τζιτζίκια  ένα ηχητικό background. Το βλέμμα φτάνει μέχρι την θάλασσα.  Πλαισιωμένη από   λογής  λογής φυτά, παρατηρώ αλήθεια  πόσος χρόνος χαμένος στις ανθρώπινες σχέσεις  και η φύση  ένα σπετσάτο[1]  όπου πάνω του γράφεται μια ιστορία που δεν μας αφορά ή  μοιάζει να μην μας αφορά.

Τα καρύδια  ετοιμάζονται και τα σύκα το ίδιο. Τρώω με βουλιμία τα βατόμουρα, καθώς τα μούρα τελείωσαν. Το ένα  καλούδι δίνει πάσα στο άλλο και η φύση  απλόχερα μας  ταΐζει.

Λίγο πιο πίσω  και πιο ψηλά  το νεκροταφείο  της Ιουλίδας. Εδώ οι κάτοικοι ξέρουν το σπίτι τους  εν ζωή και το σπίτι τους μετά  τον θάνατο. Το  συνηθίζουν, το  ενσωματώνουν,  νοιώθουν  ότι δεν  είναι μακριά το ένα με το άλλο. Μια συλλογική αίσθηση που χάνεται στις πόλεις.

Ο ήλιος  περνάει από τις φυλλωσιές και από μακριά ακούγεται η φωνή του Μόνου του αρχιμάστορα. Ο χτύπος από τα μαστορέματα μου θυμίζει την ύπαρξη των ανθρώπων και τις προσπάθειές τους για επιβολή. Ας ξεχάσω  όμως  για  λίγο τα πάντα  αλλά  να θυμάμαι συγχρόνως τα πάντα.

Αισθήσεις και συλλογισμοί – Αύγουστος του 2020.

[1] Ορολογία σκηνής – Το  τελάρο  το λέμε και σπετσάτο. Είδος σκηνογραφίας. Διαχωριστικό  μεγάλο τελάρο. Σκηνικό.