Κάπως έτσι

Μετά επιτάσεως ο χρόνος κρύβεται κάτω από το χαλί,

περαστικά τα συγγνώμη και τα ευχαριστώ,

για λόγους ευγένειας και με καλούς τρόπους,

περιμένανε το επιδόρπιο να σερβιριστεί,

με δυο καλές κουβέντες,

χορτασμένοι από την κούραση της επανάληψης,

γεμίσαμε και τα ποτήρια,

έτσι για να κάνουμε λίγο σαματά ανοίξαμε και την τηλεόραση,

παίζοντας με τα κουμπιά ένα-ένα,

μείναμε κουβάρι στο χαλί,

χωρίς λόγια,

και οι φωτογραφίες με τα χρόνια,

σημειωτόν πια δεν γυρνάνε τα μάτια τους,

να κοιτάξουν τι…

Με σιωπή

Σημειώσεις ημερολογίου,

κολλημένες στη πόρτα του ψυγείου,

επιτακτικά υπενθυμίζουν,

απλήρωτους λογαριασμούς με ό,τι έχω εκεί έξω,

να ξεκαθαρίσω με σιωπή τη συναλλαγή,

ό,τι με κοιτάζει ακίνητα και με σειρά υπομονής,

μετράω τι δεν είπα σε εκείνη την φωτογραφία σου,

δευτερόλεπτα κάτι είχα γράψει όμως και στο σώμα σου,

νύχτες καλοκαιριού ξεφυλλιστήκανε,

εκεί έξω ταχύτατα.

Δεν έχω κωδικό συνήθειας

Κρατάω αποστάσεις από τη συνήθεια,

αθόρυβα σπαρταρούν και τα όνειρά της,

όταν μου χαμογέλασες,

μούσκεψε και το φεγγάρι,

στο κοντινό πλάνο της τρυφερότητας,

στέγνωσε πολύ γρήγορα και πιο παρακάτω,

εικονικά πια τα χαρτιά μουτζουρώνονται,

αλλάζοντας σελίδες,

χρειάζεται κωδικός πρόσβασης για αυτές τις συνήθειες,

φανερώνονται όμως πού το πάνε το παραμύθι,

συμφωνείς και συ φαντάζομαι,

και στη χάση και στη φέξη,

οι πλάνες των αποστάσεων γίνανε συνήθειες.

[Ο Χρήστος Νιάρος ζει στη Μελβούρνη της Αυστραλίας,  ασχολείται με την γραφή, τα Μ.Μ.Ε. και τον ταξιδιωτικό χώρο. Κείμενά του βρίσκονται και σε ιστολόγια και σε περιοδικά. Και συνεχίζει…]