Πιστεύω πως στα σχολεία, στο Δημοτικό και αργότερα στο Γυμνάσιο και Λύκειο, με διαφορετικό τρόπο διδασκαλίας σε κάθε εποχή,  θα έπρεπε να διδάσκουν τις παροιμίες (συμπυκνωμένη σοφία και εμπειρία) των λαών.

Έτσι θα προετοιμάζονταν τα παιδιά για τα της ζωής, θα αποκτούσαν σχέση με το παρελθόν, με τον λαϊκό έντεχνο λόγο και θα αποκτούσαν μια ασπίδα απέναντι στην εκμετάλλευση, μακριά από τις γραμμές και συμβουλές, τα κόμματα και τους συνδικαλιστές, δηλαδή θα γινόντουσαν αυτόνομα πρόσωπα, κάτι που κανένα κόμμα ή ιδεολογία δεν ανέχεται. Ακόμη και απέναντι στην ίδια την οικογένεια μια αντίσταση, που -όχι σπάνια-  η προσέγγιση της ζωής είναι μονόπλευρη.

Pieter Bruegel the Elder: Two Monkeys, 1562.

Πέρα του ότι έχουν πολύ χιούμορ και ενέργεια και τσαμπουκά. Οι παροιμίες  μιλάνε για τις ομορφιές της ζωής αλλά και  για τις  τρικλοποδιές. Οι παραινέσεις αυτές  αν διδασκόντουσαν  από τα πρώτα χρόνια  της ζωής των παιδιών, που ουσιαστικά τότε διαγράφεται ο χαρακτήρας και η πρώτη  συναισθηματική εγγραφή, θα ήταν μια ασπίδα για την μετέπειτα ζωή  τους  και ένα σακούλι χρυσάφι  για  την δυστοπία, που  όπως μαθαίνουμε από τον Κάφκα, δεν είναι μπορετό να μην έρθει στη ζωή μας κάποια στιγμή.

Οι παροιμίες είναι λογοτεχνία και μάλιστα  ανυπέρβλητη. Αν  αναφερθώ σε  σύγχρονη λογοτεχνία,  που θα μπορούσε να διαβαστεί από παιδιά και  έφηβους, σημαντικό θα ήταν  επίσης. Έτσι, επιπόλαια, χωρίς πολύ να το σκεφτώ, ένα βιβλίο που  στην δική μου εφηβεία  έπαιξε σημαντικό ρόλο και δεν με εμπόδισε να  είμαι  σύγχρονη στην εποχή μου  ήταν το Έγκλημα και Τιμωρία,  του Φ. Ντοστογιέφσκι. Έχει  πολύ γούστο  το πότε το διάβασα και κάτω από ποιες συνθήκες… Θα το αναφέρω κάποια  άλλη στιγμή.

Σήμερα ήθελα να εκφράσω την σκέψη μου σχετικά με την  διδασκαλία  των παιδιών και των εφήβων και πόσο κρίμα είναι που  αυτά τα χρόνια  έχουν επωμισθεί  βάρη που δεν τους ανήκουν. Και τους έχει αφαιρεθεί όλη η μαγεία και η γοητεία  του κόσμου  τούτου (έστω εν μέρει  ουτοπικό) με μόνο αντίβαρο την χρησιμότητα και την σκοπιμότητα της εκπαίδευσης.