«Κάθοδος στον Άδη», γράφει η Μαρία Πανούτσου

Δεν θα αναφέρω  το όνομά του ξανά.  Θα του δώσω ένα  άλλο όνομα. Το έχουν φορτώσει με τόσα  θαυμαστά αλλά και  τόσα αρνητικά το όνομά του, που θα περάσει κάποιος χρόνος  για  να μείνει  μόνο το φως και να φύγει από πάνω του η σκόνη που οι άνθρωποι  τόσο  αγόγγυστα ρίχνουν σε ό,τι δεν μπορούν να φτάσουν ή να κατανοήσουν.

Θα τον ονομάσω   ο… «από τη γέννησή του  ταγμένος στον Άδη», μα μήπως  για  όλους μας δεν ισχύει το ίδιο, γιατί να τον ονομάσω έτσι, όχι… όχι… όχι… Κάτι άλλο, πιο μοναδικό,  πιο  προσωπικό πρέπει να βρω, όμως καθώς προσπαθούσα εκείνη τη μέρα να  σκεφτώ  πάνω σε αυτό το φαινόμενο και  να βρω ένα όνομα μοναδικό για τον ήρωά μου, έφταναν στη μνήμη και οι ήχοι, ρυθμοί και μουσικές  της  Αργεντινής, τα τάνγκο που όταν πρωτοεμφανίστηκαν  χορεύονταν  από άνδρες.  Διαβάζω κάπου «…Η παράδοξη ιστορία του τάνγκο. Ο ερωτικός χορός χορευόταν μόνο από άνδρες και ξεκίνησε από τις φτωχογειτονιές και τους οίκους ανοχής του Μπουένος Άιρες… Ο παθιασμένος χορός, το αργεντίνικο τάνγκο, αρχικά χορευόταν από ζευγάρια ανδρών. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, οι κοινωνικές συνθήκες και ο συντηρητισμός της εποχής, εμπόδιζαν τις γυναίκες να βρεθούν στην αγκαλιά των ανδρών. Ίσως η εικόνα δυο ανδρών χορευτών να δείχνει αφύσικη, αλλά η «έλλειψη» θηλυκού παρτενέρ οδήγησε τους Αργεντίνους σε αυτήν τη λύση. Έτσι, ο χορός απέκτησε μεγαλύτερη δυναμική και ένταση, αφού παρέβλεπαν το ερωτικό στοιχείο…»

Ο ήρωάς μου, παιδί  αυτής της γης, αυτών  των απόκληρων,  παιδί της φτωχολογιάς που το όνειρό  της ήταν πως να  πετύχει  στη ζωή, να βγάλει χρήματα,  να  γίνει πλούσιος,  να ξεφύγει από τις λάσπες, την πείνα, τη μιζέρια, να πραγματοποιήσει τα όνειρα ενός ολόκληρου λαού, όλων των βασανισμένων ψυχών,  που ζουν  σε  άθλιες συνθήκες,  ανθρώπων που δεν γνωρίζουν άλλες αξίες παρά  τον πλούτο και την ισχύ της επιτυχίας, αφού η κοινωνία δεν τους δίνει άλλα εφόδια, παρά μόνο το όνειρο και διατηρεί με κάθε τρόπο αυτήν την τεράστια ανισότητα,  έτσι  λοιπόν ο ήρωάς μου γεννημένος αστέρι  αυτόφωτο, αυτοδίδακτο, αυτοδημιούργητο, αυτοδιοικούμενο,  θα αυτοκαταστραφεί, αφού το σύστημα δεν του έδωσε φόντα  για μια άλλη ζωή παρά μόνο για  την ζωή της επιτυχίας, της παρανομίας και  ό,τι άλλο… να φαίνεται ως θάνατος, να  είναι η κάθοδος στον Άδη.

[A game between C.A. Boca juniors and Japanese national team in Tokyo on Saturday, January 16, 1982]

Το πάθος του Αργεντίνικου  Τάνγκο ταιριάζει απόλυτα στον ήρωά  μου, που θα τον ονομάσω -και θα το ξέρω μόνο εγώ-  «la muerte luminosa» [1]. Πριν λίγες μέρες ήταν τα γενέθλιά μου, στις 16 Νοεμβρίου  και  στις 25 του ίδιου μήνα  ήταν  ο θάνατος του ήρωά μου. Απ’ όλα  τα γενέθλια  της ζωής μου θυμάμαι  ένα  μόνο.  Ήταν  πριν 12  χρόνια. Αποφάσισα  να έχω την ήμερα εκείνη  ένα μάθημα τάνγκο. Είχα αγοράσει το κατάλληλο  ζευγάρι παπούτσια,  είχα ετοιμάσει  το φόρεμα  που θα φορούσα και είχα κανονίσει τον δάσκαλό μου, τη μέρα και την ώρα του μαθήματος. Πέρασα ένα δίωρο με τα βήματα του τάνγκο, με τις μουσικές σε μια άδεια αίθουσα χορού,  κάπου στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας κοντά, εγώ και ο δάσκαλός μου, αφοσιωμένη στα βήματα και στις φιγούρες των ποδιών, την περιστροφή των κλειδώσεων, από τον λαιμό μέχρι τους αστραγάλους και καθώς μνημονεύω  έναν δυστυχή, που το σύστημα τον έστυψε σαν λεμόνι, καταλαβαίνω γιατί η θλίψη μου,   γιατί -ό,τι υπερβαίνει του  μέσου  όρου- το αναγνωρίσιμο, είναι η μοίρα του να πεθάνει  δραματικά. Και το όνομα  αυτού: la muerte luminosa!

Στην  Αργεντινή που η φτώχεια  πλήττει πάνω από το 60% του πληθυσμού,  ένα  αστέρι γεννήθηκε και κάηκε πριν γνωρίσει την αγάπη για την ίδια την ζωή. Τι κρίμα… Όχι για τον ίδιο μόνο, αλλά για όλη τη χώρα που αυτός είναι ο αντιπρόσωπός τους, ο πρεσβευτής τους, και μη ζητάτε λοιπόν εσείς – εμείς, οι προνομιούχοι, να κρίνετε έναν  λαό -που δυστυχεί- και τους αντιπροσώπους του, τον εκφραστή του, τον ηρώα του, τον «la muerte luminosa»!

Για  να καταλάβει  κανείς τον ήρωά μου, θα πρέπει  να  καταλάβει  την ιστορία  του τάνγκο,  να  μάθει  την ιστορία της Αργεντινής  και να  δει το  σήμερα  της Αργεντινής και  τότε θα καταλάβει τη ζωή,  την παρανομία  και  τον θάνατο ενός αυτόφωτου.


Astor Piazzolla – Oblivion

Tango Libre – Clip “Tango per uomini” 


Εγώ, η μη του ποδοσφαίρου, η μη των πολλών συνάθροιση, η μη των γηπέδων, η μη ινδαλμάτων, υπερασπιστής  ενός ινδάλματος;

Εγώ, λοιπόν,  στον τάφο του  θα άφηνα  δυο άνδρες  να  χορέψουν  στις θλιμμένες νότες  ενός τάνγκο και έτσι  θα τον αποχαιρετούσα.

 

Κέα,  Δεκέμβριος  της  απομόνωσης  2020

 


[1] La muerte luminosa: στα ισπανικά σημαίνει φωτεινός θάνατος.

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη