Στον ψυχρό αέρα

οσφραίνομαι

χειμώνα.

Ολόκληρος κόσμος

ζει –

φοβάται, αλλά

αισιοδοξεί,

ίσως προλάβει,

στις πρώτες δροσιές της άνοιξης

να παρατηρήσει αλλαγές –

μια φορά ακόμη.

Το σύντομο παγωμένο φως

γλυκαίνει

από άνθη της υγρής γης

αυξάνεται

θερμαίνει.

Δεν περίμενα να θυμάμαι

τις ακτίνες

που ονομάζονται ελπίδα.

Τις λάμες της απελπισίας

αποκρούω

με πρωτόγνωρη ορμή.

Δεν περίμενα να απαντήσω

με άσβεστη την επιθυμία

για επιβίωση.

Η καταστολή της ζωής,

χιονονιφάδα πάνω σε χειμωνανθό.