Φορούσε λεπτή 10 den  κάλτσα σε χρώμα κάραμελ ή πέπερ,  με ντεμί τακούνι γόβας κατά τη μόδα. Δεν είχε εμφανιστεί ποτέ με παντελόνι στην εκκλησία γιατί μάλλον το δυνατό της σημείο ήταν η γάμπα.  Βασική της έξοδος ο εκκλησιασμός.

Είχε και ένα χόμπι καταξιωμένο και δημιουργικό. Περνούσε  ώρες στο τηλέφωνο, λέγοντας τα νέα του χωριού και της οικογένειας, άλλοτε λεπτομερώς ενίοτε αδρομερώς.

Εθεωρείτο κυρία της καλής κοινωνίας, που μπορούσε να σταθεί και σε αστικά περιβάλλοντα γιατί το παρουσιαστικό της ήταν αριστοκρατικό.

Τα απογεύματα που μάζευε τη σκέψη της για να δει λίγη τηλεόραση, ροκάνιζε πασατέμπο και ο λογισμός  της ταξίδευε στα νέα και στο σχολιασμό όχι των ειδήσεων αλλά του τηλεφώνου.

Κάποιες υποθέσεις την απασχολούσαν πολύ και την έκαναν ν’ αφήνει το σακουλάκι με τα σπόρια, να χαμηλώνει τη φωνή στα δελτία ειδήσεων και να διευκρινίζει τις δικές της πληροφορίες στους συνομιλητές της, που συνήθως ήταν γένους θηλυκού.

Περιέγραφε αναλυτικά συμπεριφορές, σκηνικά, εικόνες, συστηματικά και ανελλιπώς σε σταθερούς αποδέκτες και οργάνωνε τη ζωή των άλλων γυναικών μέσα από τα ίδια τα γεγονότα. Γιατί το πικάντικο βρισκόταν στα πεπραγμένα της γειτόνισσας, της συγγενούς, της περαστικής… Στα μη πεπραγμένα της νεαράς ασύμβατης γνωστής, στα λάθη -φευ- της άμυαλης, της άπιστης, της ακαμάτρας, τόσο πικάντικο που δεν θα μπορούσε να το γευτεί στον καλοψημένο κολοκυθόσπορο. Ροκάνιζε τις υπάρξεις των άλλων με  το αδηφάγο κοινωνικό ενδιαφέρον που θα έπαιρνε μαζί της όταν θα αποδημούσε εις Κύριον.

Δεν ήταν μόνη της. Είχε και συνεργάτιδες. Και από τότε που είχαν βάλει στην επικοινωνία τους τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κατάφερε να συνδεθεί σε διαύλους μεγάλης γεωγραφικής εμβέλειας. Εύκολα μετέφερε υλικό και στην αλλοδαπή, τους παρεπιδημούντες, τις ομογένειες της διασποράς… Αυτό το καλό είχε η τεχνολογία.

Η Φώφη δεν είχε ηλικία, ούτε τόπο, γιατί μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε και ανά πάσα στιγμή και να σερβίρει τα νέα με ευπρέπεια και μεγαλοσύνη, αφήνοντας καλά τυλιγμένο τον πασατέμπο της για τις καθαρά δικές της άδειες στιγμές, που της έφερναν ανία και της θύμιζαν πόσο ταπεινή είναι η κατανάλωση του φτηνού εκείνου σνακ.