Μαρία Πανούτσου
Τα μυστικά κρύφτηκαν
σε εκείνα τα χρόνια,
όμως κράτησα σφιχτά στις χούφτες
να μην χαθούν σε δρόμους
που δεν επέλεγα εγώ πάντα.
Τώρα,
ξεσφίγγω τις μικρές γροθιές,
τ’ αφήνω να πετάξουν ανάλαφρα.
Είμαι εδώ να σας θυμίζω,
όσα θέλετε επιμελώς να ξεχάσετε.
Στις θλιμμένες νότες ενός ‘τάνγκο’,
γεννάω με τα κύτταρα του εγκεφάλου μου
τις μυρωδιές και τις εικόνες μιας άγνωστης πόλης.
Χορεύω για εκείνον μόνο
που ξεκάρφωσε το πανί που με σκέπαζε.
Το σώμα μου είναι μια ανάμνηση στα χέρια του,
είναι μια φωτιά που τη σβήνει,
παλεύοντας με το τώρα.
Οι μέρες είναι άγιες.
Εκείνον τον τελευταίο καφέ κάποια μέρα θα πιω.
Το στόμα είναι ιερό
Αφήστε να γευτώ τη γλώσσα που τσακίζει.
Ο υπέρτατος ήχος,
χωνεύει γκρεμισμένα όνειρα,
μαζί και την ντροπή της Εύας.
Τίποτα δεν θα μείνει, ό,τι και να πλάσετε.
Θα έρθει το πρώτο κύμα και θα σβήσει κάθε ίχνος.
Μόνο η μουσική θα ταξιδεύει, δίχως τέλος.
Μαρία Πανούτσου
Ποιητική Ενότητα ‘’Φωτογραφίες’’, 2018-19
Απόψε στο ημερολόγιο ήθελα να μιλήσω με στίχο. Έχω γράψει δύο ημερολόγια που θα περιμένουν για λίγο. Δεν ξέρω τελικά πια φόρμα είναι πιο ημερολογιακή, ο στίχος ή το πεζό. Ίσως πάλι ήθελα να τιμήσω τη μνήμη του Harold Bloom (1930 -14.10.2019) [1] με ένα ποίημα. Ο Bloom υπήρξε για μένα δάσκαλος και φίλος όταν είχα απορίες για θέματα ζωής και τέχνης. Ο καλύτερος, αφού δεν υπήρχε η τριβή της πραγματικής ζωής παρά μόνο τα βιβλία ανάμεσά μας. Θα επανέλθω με ένα μικρό αφιέρωμα με μερικές κλασσικές συμβουλές του σύντομα.
Δεν ξέρω γιατί υπάρχει ο θάνατος… ή μάλλον ξέρω. Κάθε φορά που φεύγει ένας άνθρωπος αυτό σκέπτομαι, ή ότι ελαφραίνουμε, ή ότι βαραίνουμε.
Αθήνα, Οκτώβρης 2019
Harold Bloom
[1] Ο Harold Bloom, ο κορυφαίος ίσως κριτικός φιλόλογος της εποχής που θεμελίωσε τον Δυτικό Κανόνα, δηλαδή το σύνολο των βιβλίων που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της δυτικής σκέψης, πέθανε τη Δευτέρα 14.10.2019 σε νοσοκομείο στο New Haven. Ήταν 89 ετών.
https://www.nytimes.com/2019/10/14/books/harold-bloom-dead.html
Αφήστε το σχόλιο σας